بازنمایی عدم قطعیت در رمان دیلمزاد اثر محمد رودگر

یکی از موضوعات مهم زندگی بشر امروز و به تبع آن یکی از مهم ترین مختصات پسامدرنیسم، عدم قطعیت است. نفوذ این اصل به حوزه ادبیات و تاثیرپذیری رمان از آن سبب جذابیت هرچه بیشتر رمان های مدرن و پست مدرن برای خواننده و مشارکت هرچه بیشتر خواننده در خوانش رمان شده است. رمان «دیلمزاد» اثر محمد رودگر یکی از رمان های برگزیده دفاع مقدس است که در آن از عوامل گوناگونی برای ایجاد تشکیک و عدم قطعیت بهره گرفته شده است و ساخت مایه اصلی آن را عدم قطعیت تشکیل می دهد.در جستار حاضر، جلوه های متفاوت عدم قطعیت در رمان «دیلمزاد» با روش توصیفی تحلیلی بررسی و از این رهگذر تمهیدات نویسنده برای ایجاد عدم قطعیت و قراردادن خواننده در مرز باور و ناباوری تحلیل شده است. یافته های تحقیق حکایت از آن دارد که در این رمان، عدم قطعیت در سطوح زبانی، روایت، شخصیت پردازی، زاویه دید و زمان و مکان داستان نمود یافته و از این میان، در سطح زبانی رمان از برجستگی خاصی برخوردار است. همچنین نویسنده با داستانی کردن واقعیت و آمیختن خیال و واقعیت به همراه بی توجهی به رابطه علت و معلولی در داستان، بر تشکیک مخاطب و عدم قطعیت داستان افزوده است.