فهم کشاورزان از گذشته خوداتکا و پایدار با تاکید بر تغییرات آب و هوا (مورد مطالعه: روستاهای استان اصفهان)

توسعه پایدار پیوندی ناگسستنی با محیط زیست دارد. یکی از الزامات توسعه ی پایدار، حفاظت از محیط زیست و منابع طبیعی به عنوان میراث جمعی بشریت است؛ به گونه ای که علاوه بر پاسخگویی به نیازهای نسل حاضر، ظرفیت پاسخگویی به نیازهای نسل آینده را نیز داشته باشد. تغییرات آب و هوا، یکی از مهم ترین مسایل محیط زیستی در سراسر جهان است. این تغییرات پیامدهای منفی بسیاری برای پایداری روستایی دارد. در این راستا، واکاوی تجربه و فهم کشاورزان از پایداری روستایی در بستر تغییرات آب و هوا جهت اتخاذ سیاست های محیط زیستی سازگار با محیط ضروری است. هدف پژوهش حاضر، واکاوی فهم کشاورزان از پایداری روستایی با توجه به وضعیت گذشته ی آب و هوایی است. برای رسیدن به این هدف، روستاهای مناطق مختلف جنوب، شمال، غرب و شرق استان اصفهان به عنوان مورد مطالعه انتخاب شدند. در این پژوهش از روش نظریه ی زمینه سیستماتیک اشتراوس و کوربین استفاده شده است. همچنین برای جمع آوری داده ها از تکنیک مصاحبه ی نیمه ساختاریافته، استفاده شده است. تمامی مصاحبه ها تبدیل به متن شدند و مورد تحلیل و کدگذاری در سه مرحله ی باز، محوری و گزینشی، قرار گرفتند. در نتیجه، 29 مفهوم و 7 مقوله محوری به دست آمد تا مدل پارادایمی گذشته خوداتکا و پایدار، ترسیم شود. از دید کشاورزان، تقویم منظم کشاورزی همراه با بستر مناسب جغرافیایی و عامل مداخله گر تور ایمنی، منجر به نوعی گذشته خوداتکا و پایدار شده است. همچنین راهبرد کشاورزان، کشاورزی بوم سازگار بوده که پیامد خودکفایی معیشتی را شکل داده است. توجه به تغییرات آب و هوا در سیاست گذاری های توسعه روستایی، تقویت تور ایمنی و ایجاد طرح های اشتغال زایی با کمک کشاورزان می تواند به توسعه پایدار روستا کمک کند.