اثربخشی پروتکل بازنگری شده درمان شناختی رفتاری متمرکز بر تروما بر پریشانی روان شناختی و غلظت ایمونوگلوبولین A در زنان قربانی خشونت خانگی

 خشونت خانگی از آسیب‌های رایج اجتماعی در طول تاریخ بشر بوده است و به سبب گستردگی اثر آن، آسیب‌شناسی و درمان این پدیده همواره مورد توجه درمان‌گران بوده است. لذا هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی پروتکل بازنگری شده درمان شناختی رفتاری متمرکز بر تروما بر پریشانی روان شناختی و غلظت ایمونوگلوبولین A در زنان قربانی خشونت خانگی بود.

 مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با استفاده از روش پیش‌آزمون‌ پس‌آزمون با گروه کنترل بود که در سال 1399 انجام شد. جامعه آماری، شامل زنان قربانی خشونت خانگی مراجعه‌کننده به دادگاه خانواده، خانه سلامت، گرم‌خانه و مراکز مشاوره در استان البرز، شهر کرج بودند که از بین این افراد به روش نمونه‌گیری در دسترس 40 نفر انتخاب و به ‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. داده‌ها به وسیله پرسشنامه خشونت خانگی، پریشانی روانشناختی و آزمایش سطح غلظت ایمونوگلوبولین در سه مرحله و پیگیری یک ماهه برای هر دو گروه جمع‌آوری شد. در گروه آزمایش، پروتکل شناختی رفتاری متمرکز بر تروما طی 8 جلسه(هفته‌ای یک جلسه 90 دقیقه‌ای) اجرا شد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون‌های آماری تحلیل کوواریانس و تحلیل اندازه‌گیری‌های مکرر تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‌های پژوهش بیانگر آن بود که درمان شناختی رفتاری متمرکز بر تروما بین دو گروه برای مولفه‌های افسردگی 62/35= F در سطح 001/0، اضطراب 38/32 =F در سطح 001/0 و استرس 96/25 =F در سطح 001/0 پریشانی روانشناختی همانند ایمونوگلوبولین A  85/11 =F در سطح 001/0 تفاوت معنی‌داری ایجاد کرده است.

بر اساس نتایج به دست آمده از این پژوهش می‌توان اذعان کرد که پروتکل بازنگری شده درمان شناختی‌ رفتاری متمرکز بر تروما سبب کاهش پریشانی روانشناختی و افزایش ایمونوگلوبولینA در زنان قربانی خشونت خانگی می‌گردد.