نقش اندیشکده ها در سیاست خارجی و امنیتی چین

رابطه بین رهبران سیاسی و مشاوران آنها برای هر مطالعه‌ای در مورد تصمیم‌گیری دولتی بسیار مهم است. در چین، اندیشکده‌ها از اوایل دهه 1980 به‌تدریج به بازیگران سیاسی مشهودتری تبدیل شدند. پکن به‌طور فزاینده‌ای ارزش آنها را به‌عنوان منابع تحلیل و ایده‌های نوآورانه به‌ویژه در حوزه سیاست خارجی تشخیص داده است. اگرچه محققان هردو طرف چینی و آمریکایی رشد مطالعات بین‌المللی در چین را مورد بحث قرار داده‌اند، نقش اندیشکده‌ها در سیاست خارجی چین تاحد زیادی نادیده گرفته شده است.
در اوایل دهه 1960، دولت چین اولین موسسه‌های تحقیقاتی خود را در حوزه آمریکای لاتین، آسیای غربی و آفریقا، و اتحاد جماهیر شوروی و اروپای شرقی ایجاد کرد.همه این موسسه‌ها در طول انقلاب فرهنگی (1966-1976) بسته شدند زیرا در تمام آن دوره، دولت چین سیاست خارجی را به‌عنوان یک حوزه ویژه و تقریبا انحصاری متعلق به تصمیم‌گیرندگان و بوروکرات‌های ارشد می‌دانست. با پایان انقلاب فرهنگی در سال1976، بار دیگر توسعه اندیشکده‌ها آغاز شد. پس از یک دهه غفلت، ناگهان بررسی امور بین‌الملل به یک اولویت مهم در محافل دانشگاهی و دولتی تبدیل شد. محدودیت‌های فکری به‌تدریج پس از سال 1978، کاهش یافت زیرا حزب کمونیست به‌دنبال جذب دانش«متخصص» به فرآیند سیاست‌گذاری بود.
تجزیه و تحلیل اندیشکده‌های چینی به دلیل تفاوت بین چنین موسسه‌هایی در چین و جاهای دیگر پیچیده است. در غرب، اندیشکده‌ها سازمان‌های مستقل و غیردولتی تحقیقاتی سیاسی هستند و عموما به‌صورت غیرانتفاعی فعالیت می‌کنند. در چهارچوب سوسیالیستی چین سود مطرح نیست، اما استقلال و خودمختاری مطرح است. همه موسسه‌ها (به‌استثنای معدودی) توسط دولت تامین مالی می‌شوند و همه متخصصان کارمندان دولتی هستند (البته نه لزوما اعضای حزب کمونیست یا خدمات دولتی).
تقسیم‌بندی اندیشکده‌ها در چین بدین شرح است: ساختار اندیشکده‌ها بسته به رابطه و موقعیت آنها در داخل دولت متفاوت است. اساسا، چهار نوع اندیشکده سیاست خارجی در چین وجود دارد: موسسه‌های تحقیقاتی دولتی، موسسه‌های تحقیقاتی آکادمیک، موسسه‌های تحقیقاتی مستقر در دانشگاه و موسسه‌های تحقیقاتی مستقل. موسسه‌های سیاست خارجی چین از نظر منافع، منابع، نفوذ و اثربخشی متفاوت هستند. آنها با تغییرات گسترده در کیفیت و ساختار بوروکراتیک عمودی که مانع از همکاری و تبادل اطلاعات می‌شود، مورد شناسایی قرار می‌گیرند. برای رفع این مشکلات، سیاست‌گذاران انجمن‌های دانشگاهی را راه‌اندازی کردند که از مرزهای اداری عبور می‌کنند. انجمن‌های حرفه‌ای و انجمن‌های تحقیقاتی متعددی که با روابط بین‌الملل و مطالعات منطقه‌ای مرتبط هستند از سال 1979 تاسیس شده‌اند.