مقایسه ی پارامترهای الکتروکاردیوگرام در احیا با فشردن متناوب سینه و فشردن یک در میان شکم و سینه در سگ های دچار شوک هموراژیک تجربی

فشردن متناوب سینه، هنوز به صورت معمول برای احیای مبتلایان به شوک هموراژیک به کار می رود.  این احتمال وجود دارد که فشردن یک در میان شکم و سینه، خون بیش تری را به حفره ی سینه پمپاژ کند.  بر این اساس در این مطالعه، دو روش احیای قلبی ریوی فشردن متناوب سینه و فشردن یک در میان شکم و سینه در سگ های دچار شوک هموراژیک تجربی مقایسه شدند و تغییرات الکتروکاردیوگرافی به عنوان ابزاری جهت تشخیص و پایش اختلالات هدایتی و ریتمی قلب مورد ارزیابی قرار گرفتند.  به این منظور، با خارج سازی خون از شریان رانی، شوک هموراژیک در 15 قلاده سگ نر بالغ تحت بیهوشی، ایجاد شد و تا از بین رفتن نبض ادامه پیدا کرد.  سگ ها به مدت 20 دقیقه بدون نبض نگه داشته شدند و سپس به سه گروه احیا با رینگرلاکتات، احیا با رینگرلاکتات به همراه فشردن متناوب سینه و احیا با رینگرلاکتات به همراه فشردن یک در میان شکم و سینه تقسیم شدند.  احیا تا زمان بازگشت گردش خون خودبه خودی ادامه پیدا کرد.  نوارهای الکتروکاردیوگرام در زمان های قبل از شروع خونریزی، فقدان نبض، پایان20 دقیقه فقدان نبض و بعد از بازگشت گردش خون خودبه خودی ثبت شدند.  ارتفاع امواج P و QRS، فاصله زمانی QT، تعداد ضربان قلب، زاویه محور الکتریکی قلب و شکل قطعه ST در زمان های مختلف الکتروکاردیوگرام بین گروه ها دارای تفاوت معنی دار بودند؛ ولی در متغیرهای فاصله زمانی امواج P و QRS و فاصله زمانی PR و ریتم قلب، تفاوت معنی داری بین زمان های مختلف ثبت الکتروکاردیوگرام وجود نداشت.  نوع احیا بر تغییرات پارامترها در طول زمان تغییر معنی داری ایجاد نکرد.  در نهایت اثر مخلوط گروه و زمان بر هیچ کدام از متغیرها معنی دار نبود.  بر این اساس به نظر می رسد روش های احیای فشردن متناوب سینه و فشردن یک در میان شکم و سینه متعاقب ایجاد شوک هموراژیک در سگ ها، تاثیر مثبتی بر احیای شوک از جنبه الکتروکاردیوگرافی نداشته باشد.