طراحی و آزمون الگوی پیش بینی سازگاری با درد بر اساس سبک های دلبستگی و استحکام من با نقش میانجی تنظیم شناختی هیجان در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید شهر تهران در سال 1400: یک مطالعه توصیفی

اگرچه درد برای ادامه حیات ضروری است، ولی این پدیده در بسیاری از مواقع نقش هشدار دهنده و انطباقی خود را از دست می دهد و مشکلات گوناگونی به وجود می آورد. بنابراین، هدف مطالعه حاضر طراحی و آزمون مدل پیش بینی سازگاری با درد بر اساس سبک‌ دلبستگی و استحکام من با نقش میانجی تنظیم شناختی هیجان در بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید شهر تهران در سال 1400 بود.

در این مطالعه توصیفی که به روش همبستگی انجام گرفت، جامعه آماری شامل تمامی بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید شهر تهران در سال 1400 بود. تعداد 300 بیمار با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس از کلینیک درد بیمارستان امام حسین(ع) انتخاب و به پرسش نامه‌های سبک‌های دلبستگی، استحکام من، تنظیم شناختی هیجان و مقیاس چندوجهی درد پاسخ دادند. داده‌های به دست آمده با استفاده از مدل‌یابی معادله ساختاری تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج مدل‌یابی معادلات ساختاری نشان داد که ضرایب مستقیم سبک‌های دلبستگی (001/0>p، 61/0=β) و استحکام من (001/0>p، 89/0=β) به سازگاری با درد معنی دار می‌باشد. علاوه بر این، سبک‌های دلبستگی و استحکام من با میانجی‌گری تنظیم شناختی هیجان اثر غیرمستقیمی بر سازگاری با درد داشت.

نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که سبک‌های دلبستگی، استحکام من و تنظیم شناختی هیجان می‌توانند به شیوه‌های مستقیم و غیرمستقیم ادراک درد مزمن و عملکرد بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید را تحت تاثیر قرار دهند و از سویی، نقش پویایی در سازگاری با درد مزمن در آنان ایفاء کنند. این نتایج می‌تواند در طراحی برنامه‌های پیش گیرانه و مداخله‌ای درد مزمن کاربرد داشته باشد. واژه های کلیدی: سازگاری با درد، سبک‌های دلبستگی، استحکام من، تنظیم شناختی هیجان، درد مزمن، آرتریت روماتویید