روش های حذف میکروپلاستیک ها از محیط های آبی

مطالعه حاضر با هدف بررسی روش ‏های حذف میکروپلاستیک‏ ها از محیط ‏های آبی در قالب یک تحقیق مروری به نگارش درآمد. بر اساس اطلاعات به ‏دست آمده، روش ‏های فیزیکی رایج برای حذف میکروپلاستیک ‏ها از پساب ‏های شهری و صنعتی شامل اولترافیلتراسیون، اسمز معکوس و بیوراکتور غشایی می‏ باشند. در بین روش‏های شیمیایی استفاده از منعقدکننده ‏ها و لخته ‏سازها در تصفیه پساب‏ های میکروپلاستیک بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. علاوه‏ بر این، از جمله روش ‏های بیولوژیکی مطرح در حذف میکروپلاستیک ‏ها نیز می‏توان به حذف آن‏ها با استفاده از جلبک ‏های سبز و باکتری‏ ها اشاره نمود. نتایج نشان داد در بین روش ‏های مذکور، کاربرد روش‏ های فیزیکی و بیولوژیکی به‏ دلیل آسانی و همچنین صرفه اقتصادی نسبت به سایر روش ‏ها برتری دارد. بسیاری از پژوهشگران استفاده از مجموعه رو‏‏ش‏ های فیزیکی و بیولوژیکی را بهترین گزینه برای حذف پسماندهای میکروپلاستیک از محیط ‏های آبی می‏ دانند. باتوجه ‏به اهمیت و کاربرد روش ‏های فیزیکی در حذف میکروپلاستیک‏ ها از محیط ‏های آبی، انجام مراحل پیش‏ تصفیه و سپس استفاده از تکنیک ‏های جداسازی غشایی و بیوراکتور غشایی همراه با سایر فرآیندهای تصفیه مانند اسمز معکوس می‏تواند کارایی روش ‏های تصفیه را تا حد قابل توجهی افزایش دهد. شایان ذکر است در روش فیزیکی که اغلب فیلتراسیون غشایی می‏باشد، عوامل مختلفی در میزان حذف میکروپلاستیک‏‏ ها دخالت دارند که از جمله مهمترین آن‏ها می ‏توان به پارامترهای غشا (مواد غشا، اندازه منافذ، ضخامت غشا، ویژگی‏ های سطح غشا) و ویژگی‏ های پساب (شکل، اندازه، ترکیب شیمیایی و غلظت آن) اشاره کرد.