تحلیل سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دولت حسن روحانی

دولت یازدهم و دوازدهم جمهوری اسلامی ایران به ریاست حجت الاسلام حسن روحانی در طول سال های 1392 تا 1400 بر سر کار بود. دولت روحانی بر اساس وعده های داده شده در انتخابات و همچنین شرایط بین المللی موجود وعده ارتباط با غرب، رفع تحریم های بین المللی، آشتی با جهان، بهبود اوضاع اقتصادی و چرخش هم زمان سانتریفیوژ و اقتصاد کشور را داده بود. با توجه به اینکه روحانی، چاره حل مشکلات اقتصادی و عمل به وعده های انتخاباتی را در تعامل با غرب می دانست، شروع به گره زدن تمام مشکلات کشور به موضوع مذاکره و گفت وگو کرد. تلاش های دولت در نهایت، به توافق هسته ای بین ایران و گروه 5+1 در تیر 1394 (برجام) منجر شد. این توافق سازوکار خاصی را برای محدود کردن برنامه های هسته ای ایران، از جمله: تغییر کاربری نیروگاه آب سنگین اراک، جمع آوری اغلب سانتریفیوژها از سایت های نطنز و فردو و کاهش غنی سازی اورانیوم از سطح 20 درصد به 5/3 درصد دنبال می کرد. اما این مقدار دولت های غربی را راضی نمی کرد و آنها در صدد محدود ساختن برنامه های منطقه ای و موشکی ایران نیز بودند. با توجه به ماهیت انقلاب اسلامی و اصول سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، برای توصیف عملکرد دستگاه سیاست خارجی در دولت حسن روحانی از نظریه سازه انگاری استفاده شده است.