بررسی سرو از نقطه نظر فرم و محتوا با رویکرد نشانه شناسی بینامتنی

نشانه ها با قدمتی به بلندای تاریخ تفکر، همواره بخشی از ذهنیت افراد مختلف در فرهنگ های گوناگون بوده اند. دانستن آنچه موجب تناسب لازم برای ایجاد نشانه میان عنصر اولیه و پیام نهایی می شود، ما را در رسیدن به درک بهتر از فرهنگ ها یاری می کند. کارکردهای یک عنصر و ارتباط خاص آن با محیط پیرامون از جمله عواملی است که موجب به وجود آمدن نشانه ها می شود. سرو از جمله درختانی است که در محیط زیست خویش به دلیل خصوصیات خود به نشانه ای مهم بدل شده است. این مقاله تلاش داشته است با بررسی اسناد موجود، ابتدا این گیاه را در مناطق جغرافیایی متفاوت، در فرهنگ های گوناگون و زمان های مختلف بررسی کرده، کارکردها و خصوصیات آن را مشخص کند، سپس با رویکرد نشانه شناسی بینامتنی دلایل تبدیل این درخت به یک نشانه بررسی شود. برای انجام این تحقیق، اطلاعات اولیه به روش کتابخانه ای و بررسی منابع موجود انجام شد. تحلیل داده های به دست آمده با روش نشانه شناسی بینامتنی صورت گرفت. سرو به دلیل مواردی همچون فرم و محتوا (خاصیت گندزدایی، استحکام، همیشه سبز بودن و نداشتن میوه) در زمینه های متفاوت از جمله نگارگری، صنعت، ادبیات و اخلاق پیامی را منتقل می کند و همین موجب تبدیل آن به یک نشانه در فرهنگ های متفاوت و مناطق جغرافیایی مختلف شده است.