اسم های خاص «باد» در مثنوی معنوی
مثنوی معنوی بهعنوان برجستهترین منظومه عرفانی ادب پارسی و یکی از آثار شاخص دوره سبک عراقی، واژگان عربی فراوان دارد. بسامد بالای لغات تازی در این اثر بهگونهای است که باید آن را از مختصات سبکی و مولفههای زبان شعری مولانا در مثنوی دانست. مولانا با شناختی که از ظرفیتهای معنایی واژگان عربی دارد، از آنها برای خلق و بیان معانی عرفانی و اخلاقی متعدد بهره بسیار جسته و بدین طریق کمبود واژههای فارسی در زمینه بیان اندیشههای گوناگون و والای خود را جبران نموده است. «باد»، یکی از واژههای مثنوی است که از رهگذر نگاه خاص مولانا به عناصر طبیعت و استفاده حداکثری از آنها در آفرینش معانی عرفانی و اخلاقی، بسامد بالایی پیدا کرده و اسامی خاص متعددی نیز برای آن به کار رفته است. این پژوهش که شیوهای توصیفی- تحلیلی دارد و با استفاده از منابع کتابخانهای صورت میگیرد، اسمهای خاص باد در دفترهای ششگانه مثنوی معنوی را کاویده است. دستاورد پژوهش نشانگر این است که مولانا در مثنوی، برای باد، 7 اسم خاص را استفاده کرده که همگی ماخوذ از زبان عربی است. این اسمها بر حسب فراوانی بیشتر، مشتمل بر صبا (18 بار)، صرصر (12 بار)، نسیم (8 بار)، سموم (7 بار)، ریح (6 بار)، دبور (5 بار) و شمال (3 بار) است. هر کدام از این اسامی خاص باد در مثنوی، معانی ثانوی متعدد دارند که از میان آنها صبا با 13 و شمال با 2 معنای ثانوی، دارای بیشترین و کمترین نقشها و کارکردهای معنایی در مثنوی هستند.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.