بررسی کارکرد آوامعنایی در ترجمه های صحیفه سجادیه (با تکیه بر ترجمه گرمارودی، الهی قمشه ای، آیتی)

همواره در هر زبانی میان آوا و معنا و شیوه به کارگیری واج ها در القای مفاهیم، ارتباط منسجمی برقرار است، در علم زبان شناسی عرصه ای با عنوان آوا معنایی « phono-semantic» برپایه همنشینی ساختار آوایی واژه ها و همخوانی آواها با معانی وجود دارد و در ترجمه به عنوان یک عمل بینازبانی و ارتباطی ضرورت توجه به صورت متن مبدا برای انتقال معنا بسیار حایز اهمیت می باشد. دعاهای امام سجاد (ع) در صحیفه مبارکه سجادیه سرشار از مفاهیم ناب برای راز و نیاز با پروردگار و موسیقی دلنشین و روح انگیزی است که توسط مترجمان به زبان های مختلفی ترجمه شده است. در ادعیه صحیفه سجادیه ریزه کاری های سطح آوایی آن بنابر ویژگی های خاص شنیداریش سخت تن به ترجمه می دهد از همین رو مترجم علاوه بر انتقال معنا، می بایست بر ویژگی-های آوایی واژگان نیز توجه داشته باشد. نگارنده در این جستار ادبی با روش توصیفی تحلیلی، چهار سطح آوامعنایی: هم صامتی و هم گونی آوایی (Alliteration)، جفت های کمینه minimal pairs، تجنیس و بازی های کلامی (word plays) و وزن (rhythm) را در سه ترجمه از سید علی موسوی گرمارودی، الهی قمشه ای و عبدالمحمد آیتی مورد نقد و بررسی قرار داده است.