تاثیر دوازده هفته تمرین هوازی (اینتروال شدید یا مداوم با شدت متوسط) با و بدون محدودیت جریان خون بر برخی شاخص های آنتروپومتریک زنان کاردیوتوکسیک پس از درمان سرطان پستان

سمیت قلبی (کاردیوتوکسیسیتی) از عوارض غیراجتناب پس از شیمی درمانی است. پژوهش حاضر به بررسی اثر دوازده هفته تمرین هوازی (اینتروال شدید یا مداوم با شدت متوسط) با و بدون محدودیت جریان خون بر برخی شاخص های آنتروپومتریک زنان کاردیوتوکسیک پس از درمان سرطان پستان پرداخته است.

20 بیمار دارای کاردیوتوکسیسیتی پس از سرطان پستان در این مطالعه شرکت نمودند (سن: 21 الی 34 سال و شاخص توده بدن: 26 الی 57 کیلوگرم بر متر مربع). بیماران به طور تصادفی به گروه های تمرین اینتروال شدید، تمرین مداوم هوازی با شدت متوسط، تمرین اینتروال شدید به همراه محدودیت جریان خون و تمرین هوازی با شدت متوسط به همراه محدودیت جریان خون تقسیم شدند. بیماران سپس مداخلات را به مدت 12 هفته و سه جلسه در هفته دریافت نمودند. قبل و پس از اعمال مداخله، داده های مربوط به شاخص های آنتروپومتریک بیماران، با استفاده از دستگاه آنالیز بدن (X-CONTACT 356) جمع آوری و با استفاده از آزمون منکوا مورد بررسی قرار گرفتند.

یافته‏ ها: 

وزن، شاخص توده بدن و امتیاز نهایی دستگاه آنالیز بدن در گروه تمرین اینتروال شدید به همراه محدودیت جریان خون به طور معنی داری نسبت به گروه های بدون ایجاد محدودیت جریان خون بهبود یافته است (P<0.05) اما با گروه تمرین هوازی با شدت متوسط به همراه محدودیت جریان خون تفاوت معنی داری نداشته است (P>0.05). تمرین اینتروال شدید و ایجاد محدودیت در جریان خون باعث کاهش درصد چربی بدن و افزایش بافت عضلانی و نسبت دور کمر به لگن نسبت به تمرین مداوم با شدت متوسط شدند (P<0.05).

مطالعه حاضر استفاده از ترکیب فعالیت بدنی و ایجاد محدودیت در جریان خون را به عنوان راهکاری جهت بهبودی بیماران کاردیوتوکسیستی (در مورد مولفه های مطالعه حاضر) ناشی از سرطان پستان پیشنهاد می دهد.