تحلیل اثرات اجرای ترسیب کربن بر زیست پذیری سکونت گاه های روستایی

زیست پذیری مفهومی پیچیده، چندبعدی و کلی است که با تعدادی از مفاهیم و اصطلاحات دیگر مانند پایداری، کیفیت زندگی و کیفیت مکان و اجتماعات سالم در ارتباط است. سکونت گاه زیست پذیر را می توان مکانی مناسب برای کار و زندگی تعریف نمود. پروژه مدیریت مشارکتی منابع طبیعی و توسعه پایدار روستایی (ترسیب کربن) با هدف توان افزایی و بهبود زیست پذیری جوامع محلی در جهت مشارکت آنان در حفاظت، احیاء و بهره برداری اصولی از عرصه های منابع طبیعی از سال 1393 در حوزه آبخیز تیل آباد استان گلستان به اجرا درآمده است. هدف تحقیق حاضر، تحلیل اثر اجرای این پروژه بر زیست پذیری سکونتگاه های روستایی مشمول طرح ترسیب کربن است. این تحقیق توصیفی- پیمایشی است که جامعه آماری آن را 2097 خانوار از شش روستای هدف پروژه ترسیب کربن در منطقه مورد مطالعه که 322 نفر از آن ها با استفاده از جدول مورگان به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند، تشکیل می دهد. پرسشنامه ابزار اصلی سنجش تحقیق بود که روایی آن با استفاده از نظرات متخصصان مورد تایید قرار گرفته و پایایی آن بر اساس محاسبه آلفای کرونباخ به دست آمده است. با توجه به نتایج به دست آمده، میزان زیست پذیری جوامع محلی و ابعاد آن در دو زمان قبل و پس از اجرای پروژه ترسیب کربن در سطح 99 درصد اطمینان تفاوت معنی داری داشته است. همچنین نتایج آزمون خی 2 نشان دهنده این موضوع است که بین روستاهای مورد مطالعه اختلاف معنی داری از نظر زیست پذیری پس از اجرای پروژه ترسیب کربن وجود دارد. به طوری که میزان زیست پذیری روستای نراب با میانگین رتبه ای 7/237 بالاترین و روستای کاشیدار با میانگین رتبه ای 21/77 کمترین میزان میانگین رتبه ای را در بین روستاهای مورد مطالعه به خود اختصاص داده است.