بررسی اپیدمیولوژیک بازال سل کارسینوما

بازال سل کارسینوما (B.C.C) شایعترین نئوپلاسم بدخیم پوست به شمار می رود. اشعه ماورا بنفش مهمترین عامل خطر برای ابتلا به آن محسوب می شود. هدف از این تحقیق بررسی یافته های اپیدمیولوژیک و تاثیر متغیرهای متفاوت در مبتلایان به B.C.C است.
این مطالعه توصیفی در سال های 81-1361 در بخش پوست و آسیب شناسی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد انجام شده است. تعداد 1884 بیمار مبتلا به BCC مورد مطالعه قرار گرفتند. مشخصات بیماران سن، جنس، شغل و محل ابتلا در پرسشنامه ای جمع آوری و توسط آماره های توصیفی، جداول فراوانی و آمار های تحلیلی پردازش شد.
طی این مدت، 1884 مورد B.C.C با میانگین سنی با میانگین سنی ±2 انحراف معیار28 ±58 سال و نسبت مرد به زن 1.46 به 1 بدست آمد که اختلاف معنی داری را در میانگین سنی مردان (60) و زنان (55) نشان می دهد (P<0.01). شایعترین محل ابتلا به ترتیب شامل بینی، صورت، اطراف چشم و سر بود. گروه سنی اطفال (کمتر از 15 سال) تنها 32/0% موارد را تشکیل داد. در زنان جایگزینی نسبی B.C.C در نواحی سر و گوش در مقایسه با مردان، به نحو معنی داری پایین تر بود (P<0.01).B.C.C در قفسه سینه، شانه و پشت (نواحی غیر در معرض آفتاب) تنها حدود 1% کل موارد را در برگرفت که نسبت به سایر منابع (حدود 15%) اختلاف فاحشی را نشان داد. ارتباط مشخصی بین جایگزینی و شغل افراد پیدا نشد.
شیوع بالاتر B.C.C در مردان و میزان بالاتر ابتلا نسبی پوست سر و گوش در آنان ممکن است به دلیل مسایل شغلی و یا نحوه پوشش بانوان باشد. شیوع بسیار پایین درگیری نسبی نواحی غیر در معرض آفتاب در مردان و زنان نسبت به سایر منابع نیز می تواند به دلیل اختلاف در نحوه پوشش روزانه و عادات اجتماعی افراد باشد.