ارتباط استرس فرزندپروری با شیوه های سازگاری و مشارکت در مراقبت در مادران کودکان 14- 6 سال مبتلا به اتیسم در پاندمی COVID-19

زمینه و هدف :

پاندمیCOVID-19 مادران کودکان مبتلا به اتیسم را با چالش های بسیاری مواجه می کند به طوری که به نظر می رسد استرس فرزندپروری، شیوه های سازگاری و مشارکت آنان در مراقبت را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد. هدف این مطالعه تعیین همبستگی استرس فرزندپروری با شیوه های سازگاری و مشارکت در مراقبت در مادران کودکان 14- 6 سال مبتلا به اتیسم در پاندمی COVID-19 بود.

در مطالعه همبستگی حاضر، 110 نفر از مادران کودکان 14- 6 سال مبتلا به اتیسم مراجعه کننده به مراکز اتیسم وابسته به دانشگاه علوم پزشکی همدان با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. چهار ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه ی اطلاعات دموگرافیک، استرس فرزندپروری- فرم کوتاه، شیوه های سازگاری و ابزار پیوند والدینی بودند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22، از طریق آمار توصیفی و آمار تحلیلی (آزمون هایt  مستقل، ANOVA و رگرسیون خطی چندگانه با رویکرد عقب گرد) آنالیز شدند.

در مادران کودکان مبتلا به اتیسم بین استرس فرزندپروری و شیوه های سازگاری (91/0-r=، 001/0P<) و همچنین بین استرس فرزندپروری و مشارکت در مراقبت همبستگی قوی و معکوس وجود داشت (87/0-r=، 001/0P<). همچنین %47/69 از واریانس استرس فرزندپروری مادران توسط متغیرهای شیوه های سازگاری، مشارکت در مراقبت، تعداد فرزندان مبتلا به اتیسم، سن کودک، سطح عملکرد کودک مبتلا به اتیسم، درآمد خانواده، سن، شغل و تحصیلات مادر تبیین شد.

پرستاران کودکان و همچنین سیاست گذاران بهداشتی جامعه بایستی فضای آموزشی و حمایتی مناسبی برای مادران کودکان مبتلا به اتیسم فراهم کنند تا سازگاری و مشارکت این مادران در مراقبت افزایش یافته و به دنبال آن استرس فرزندپروری آنان کاهش یابد.