مقایسه اثربخشی درمان های شناختی- رفتاری و پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی و بهزیستی ذهنی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

اوتیسم یکی از ناتوانی های تحولی پیچیده است که علاوه بر فرد، خانواده و جامعه را دچار چالش می کند. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان های شناختی- رفتاری و پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی و بهزیستی ذهنی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم انجام شد.

این پژوهش نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه و پیگیری بود. جامعه آماری شامل مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم مراجعه کننده به انجمن اوتیسم استان گیلان در سال 1398 بود. با روش نمونه گیری در دسترس، 51 نفر انتخاب و به صورت تصادفی ساده در سه گروه 17 نفری درمان شناختی رفتاری، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و گواه وارد مطالعه شدند. مداخلات درمانی به مدت 2 ماه برای گروه های آزمایش اعمال شد. گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد. داده ها توسط چک لیست اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه های کیفیت زندگی Harper و Power (1999) و بهزیستی ذهنیKeyes  و Magyar-Moe (2003) جمع آوری و با آمار واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی تحلیل شد.

درمان شناختی- رفتاری و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب افزایش کیفیت زندگی و بهزیستی ذهنی شد (001/0>p). بین اثربخشی درمان شناختی- رفتاری و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش کیفیت زندگی و بهزیستی ذهنی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم تفاوت معنی داری وجود نداشت.

استفاده از مداخلات مبتنی بر درمان شناختی- رفتاری و پذیرش و تعهد می تواند موجب افزایش کیفیت زندگی و بهزیستی ذهنی در مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم شود.