امکان سنجی سیاست خارجی الگوریتمی در ایران پساانقلاب اسلامی

پژوهش حاضر که تاکنون در پردازش های جامعه آکادمیک مسبوق به سابقه نبوده است، می کوشد تاثیرات دگرگونی های منبعث از عصر هوش مصنوعی را در حوزه سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران مورد بررسی قرار دهد تا در این برهه از زمان که به تعبیر نویسنده گان، سیاست خارجی ایران با پارادایم شیفت مواجه شده است این حیطه را از تک نوازی ها و تک گویی های کلاسیک به دور سازد. فرضیه اصلی نوشتار حاضر این است که تحولات مربوط به عصر فوران داده ها، سیاست خارجی ایران در قبال این ساختار منبعث از تطور الگوواره ای هوش مصنوعی نقش تعیین کننده ای در سیاستگذاری خارجی کشورمان ایفا کرده است. استدلال اصلی نویسندگان این است که رویکرد داده بنیاد ایران نسبت به ساختار نظام بین الملل و تلاش برای برهم زدن آن، جایگاه موثری در بینش فرامرزی جمهوری اسلامی ایران ایفا می نماید. لذا زمانی که منطق داده-ای بر دستگاه فکری و سیاست خارجی کشور حاکم باشد، نگاه های کلاسیک نمی تواند تداوم پیدا کند و با شروع تغییرات سیاسی، اقتصادی، نظامی و... در وضعیت پساهوش مصنوعی سیاست خارجی الگوریتمی جمهوری اسلامی ایران نیز بایستی مکانیسم های طراحی راهبرد ملی را تغییر دهد.