اثربخشی «طرحواره درمانی» و «درمان تصویرسازی ارتباطی» بر دلزدگی زناشویی زوج های شهر قم

امروزه توجه به خانواده و نقش آن در برپایی جامعه سالم بیش از پیش مورد توجه روانشناسان و پژوهشگران قرار گرفته است. یکی از مسایل مهم و حایز اهمیت در رابطه زناشویی، دلزدگی می باشد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر بخشی "طرحواره درمانی" و "درمان تصویرسازی ارتباطی" بر دلزدگی زناشویی زوج های شهر قم است. 

روش کار :

 در پژوهش نیمه تجربی حاضر، از طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مرکز مشاوره فرهنگسرای جوان در شهر قم در سال 1399 بود. 30 زوج به روش تصادفی ساده با قرعه کشی انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در پژوهش شامل پرسشنامه جمعیت شناختی و "مقیاس دلزدگی زناشویی" (Marital Boredom Scale) بود. روایی مقیاس به روش شاخص روایی محتوا و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ سنجیده شد. "طرحواره درمانی" طی 8 جلسه 90 دقیقه ای (به صورت هر هفته یک جلسه) و "درمان تصویرسازی ارتباطی" طی 10جلسه 90 دقیقه ای، اجرا گردید. داده ها در نرم افزار اس پس اس اس نسخه 23 تحلیل گردید.

یافته ها: 

تفاوت میانگین نمره متغیر دلزدگی زناشویی در بین گروه های "طرحواره درمانی" و "درمان تصویرسازی ارتباطی" معنادار نبود (05/0<P-value). تفاوت میانگین نمره متغیر دلزدگی زناشویی در بین گروه های "طرحواره درمانی" با کنترل و همچنین گروه های "درمان تصویرسازی ارتباطی" با کنترل در مرحله پیش آزمون معنادار نیست. اما در مرحله پس آزمون و پیگیری معنادار بوده است (05/0>P-value). در گروه های "طرحواره درمانی" و "درمان تصویرسازی ارتباطی"، تفاوت میانگین نمره متغیر دلزدگی زناشویی در مراحل پیش آزمون با پس آزمون، پیش آزمون با پیگیری و پس آزمون با پیگیری معنادار بوده است (05/0> P-value). اما در گروه کنترل، تفاوت میانگین نمره متغیر دلزدگی زناشویی در هیچکدام از مراحل 2 به 2 معنادار نبود (05/0< P-value). 

نتیجه گیری: 

"طرحواره درمانی" و "درمان تصویرسازی ارتباطی" بر دلزدگی زناشویی زوج های شهر قم معنادار بود. لذا، پیشنهاد می شود روان شناسان و مشاوران جهت کاهش مشکلات زناشویی و به خصوص دلزدگی زناشویی از هر دو درمان بهره گیرند.