بررسی تغییرات هیستولوژیک و بیان ژن های اینترلوکین 8، 12 و اینترفرون بتا در بافت کبدی به دنبال مصرف پروبیوتیک لاکتوباسیلوس رامنوسوس GG در رت های مدل استئاتوزیس

مصرف پروبیوتیک قادر به تنظیم هموستاز سیستم گوارشی و کنترل بیماری های متابولیکی مرتبط با دستگاه گوارش می باشد. لذا هدف از این مطالعه تعیین و بررسی تغییرات هیستولوژیک و بیان ژن اینترلوکین 12، 8 و اینترفرون بتا بافت کبدی به دنبال مصرف 5 هفته ای پروبیوتیک لاکتوباسیلوس رامنوسوس GGدر رت های مدل استیاتوزیس بود.

در این مطالعه تجربی که در سال 1398 انجام شد، 32 سر موش صحرایی نر ویستار با سن 8 هفته و وزن 180 تا 200 گرم وارد مطالعه شدند و به طور تصادفی به 4 گروه (هر گروه 8 سر)؛ کنترل (CON)، استیاتوزیس (ST)، پروبیوتیک (PRO) و استیاتوزیس+پروبیوتیک (ST+PRO) تقسیم شدند. رت ها با تزریق داخل صفاقی 140 میلی گرم بر کیلوگرم تتراسایکلین (آنتی بیوتیکی که برای ایجاد استیاتوز شناخته شده) مدل شدند. مقدار 107 واحد کلنی تشکیل دهنده(cfu) LGG برای گروه های پروبیوتیک به مدت 5 هفته (5 روز در هفته، به صورت گاواژ) در نظر گرفته شد. برای بررسی تغییرات هیستولوژی از رنگ آمیزی هماتوکسیلین ایوزین استفاده شد. هم چنین تغییرات بیان ژنی IL-12، IL-8 و IFN-β از روش RT-PCr استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها: 

هیستولوژی بافت کبد پس از مدل ST به دنبال مصرف 5 هفته ای پروبیوتیک بهبود پیدا کرد. گروه ST افزایش معنی دار در بیان ژن  IL-12، IL-8 و IFN-β را نشان داد (05/0<p). در مقایسه با گروه ST نیز گروه های PRO و ST+PRO کاهش معنی دار در بیان ژن  IL-12، IL-8 و IFN-β را نشان دادند (05/0<p).

نتیجه گیری: 

به نظر می رسد مصرف پروبیوتیک با تنظیم منفی برخی ریسک فاکتورهای سلولی قادر به بهبود سلولی و بافتی کبدی در افراد با مشکلات کبد چرب باشد. با این وجود نیاز به پژوهش های بیشتر به ویژه در نمونه انسانی است.