مدل سازی پراکنش گیاه گز پرشاخه (.Tamarix ramosissima Ledeb) در استان اصفهان بر مبنای مدل حداکثر آنتروپی (MAXENT)

گز پرشاخه به دلیل توان زیادی که در استقرار در نواحی خشک و نیمه خشک دارد، از گیاهان ارزشمند برای ایجاد پوشش گیاهی در این مناطق محسوب می شود. کاربرد این گونه خودروی گز در شرق اصفهان می تواند با مقاصد کنترل نواحی بیابانی، تکثیر و گسترش یابد؛ لیکن اطلاعات مربوط به نیازهای رویشگاهی و اکولوژیکی آن محدود است. این پژوهش با هدف شناخت عوامل تاثیرگذار در پراکنش این گونه و مدل سازی زیستگاه های بالقوه رویش این گونه در استان اصفهان تدوین و انجام شد. نقاط پراکنش گز پرشاخه، طبق فلور ایران مشخص شد و با مراجعه به منطقه، نمونه برداری انجام گرفت و مشخصات جغرافیایی و اکولوژیک آن ثبت گردید. در مجموع، تعداد 55 مکان پراکنش، در 14 شهرستان ثبت شد. با استفاده از مدل حداکثر آنتروپی، 19 متغیر بیواقلیمی و سه متغیر پستی و بلندی برای مدل سازی پراکنش گونه به کار گرفته شد و با آزمون جک نایف اهمیت هر یک از متغیرهای محیطی در مدل سازی ارزیابی شد. نتایج کیفیت مدل حداکثر آنتروپی برای گز پرشاخه برابر با 967/0 به دست آمد. ارزیابی صحت مدل با استفاده از ضریب آماری کاپا برابر با 80/0 انجام شد که نشان دهنده تطابق بسیار بالای مدل با واقعیت زمینی است. عامل محیطی مربوط به توپوگرافی شامل درصد شیب و عوامل اقلیمی میزان بارش در سردترین فصل، بارندگی سالانه، دامنه تغییرات سالانه دما و میانگین دمای سردترین فصل به ترتیب بیشترین تاثیر را در پراکنش گونه دارا بودند. بر اساس پیش بینی احتمال حضور گونه بر مبنای پتانسیل رویشگاهی، حدود 19 درصد از مساحت استان اصفهان مشروط به عدم وجود عوامل محدودکننده، قابلیت مطلوب برای حضور این گونه را دارد.