تاثیر تمرینات ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار بر عملکرد حسی-حرکتی مچ پا در ورزشکاران مبتلا به بیثباتی مزمن مچ پا

با توجه به عدم بررسی اثر انتقالی تمرینات پلایومتریک پایین تنه به بالاتنه، هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرینات پلایومتریک بالاتنه و پایین تنه بر فعالیت الکتریکی عضلات بالاتنه ورزشکاران جوان بود.

مواد و روش ها:

 بدین منظور، 36 دانشجوی علوم ورزشی بصورت هدفمند انتخاب و بصورت تصادفی در سه گروه برابر- کنترل؛ - تمرین پلایومتریک بالاتنه؛ و - تمرین پلایومتریک بالاتنه-پایین تنه (ترکیبی) تقسیم شدند. تمرینات بالاتنه (4 هفته/3جلسه در هفته) مشتمل بر انجام شنای پلایومتریک بر روی دست (4 نوبت 12 تکراری) بود. پس از آن، گروه ترکیبی با پرش از روی موانع (4 نوبت 12 تکراری)، تمرین را ادامه می دادند. در ابتدا و انتهای دوره، آزمون های آنتروپومتری (توده چربی و بدون چربی) و عملکردی (آزمون وینگیت دست، پرتاب توپ طبی از بالای سر و لیفت مرده) همزمان با ثبت داده های الکترومیوگرافی عضلات منتخب به عمل آمد.

کار فیزیولوژیکی عضلات منتخب در دو گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل تغییر معنی داری (05/0<p) نکرد، ولی میانه فرکانس در گروه ترکیبی در مقایسه با دو گروه دیگر با کاهش معنی دار همراه بود (05/0>p). گروه های مطالعه در متغیرهای آنتروپومتری، رکورد پرتاب توپ از بالای سر، میانگین توان بی هوازی مطلق و نسبی تفاوتی نداشتند (05/0<p). در لیفت مرده برتری معنی داری در گروه ترکیبی مشاهده شد (05/0>p). در اوج توان بی هوازی نسبی، تفاوت معنی داری بین گروه های تمرینی و کنترل مشاهده شد (05/0>p).

نتیجه گیری:

 براساس یافته های مطالعه حاضر مبنی بر تایید نقش تمرینات پلایومتریک پایین تنه بر انتقال نیرو به بالاتنه، پیشنهاد می شود ورزشکاران از تمرینات پلایومتریک پایین تنه همراه با تمرینات پلایومتریک بالاتنه استفاده نمایند.