اثربخشی درمان وجودی بر امید به زندگی و رفتارهای خود مراقبتی زنان مبتلا به دیابت نوع دو

دیابت نوع دو یکی از بیماری های مزمن و ناتوان کننده است که بر امید به زندگی و رفتارهای خود مراقبتی زنان مبتلا به این بیماری اثر دارد. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان وجودی بر امید به زندگی و رفتارهای خود مراقبتی زنان مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد.

روش ها:

 روش پژوهش، کاربردی و از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری شامل کلیه ی زنان مبتلا به دیابت نوع دو شهر نیشابور بود. از بین آنان 40 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارش شدند. شرکت کنندگان مقیاس امید اسنایدر و پرسشنامه ی فعالیت های خود مراقبتی در دیابت را تکمیل کردند. جهت تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد.

یافته ها: 

نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بین زنان گروه درمان وجودی و افراد گروه کنترل در متغیرهای امید به زندگی (0001/0=p، 11/10=F) و رفتارهای خود مراقبتی (003/0=p، 5/176=F) تفاوت وجود دارد. درمان وجودی سبب افزایش میانگین نمره ی شرکت کنندگان گروه آزمایش در متغیرهای امید به زندگی و رفتارهای خود مراقبتی شده است.

نتیجه گیری: 

درمان وجودی با تاکید بر مفاهیمی مثل آزادی، مسیولیت پذیری، معنا و هدف در زندگی، مرگ و روابط با دیگران می تواند سبب افزایش امید به زندگی و رفتارهای خود مراقبتی زنان مبتلا به دیابت نوع دو شود؛ بنابراین می توان از این درمان در کنار درمان های پزشکی استفاده کرد.