مقایسه تاثیر روش های خطی و غیرخطی بر شایستگی حرکتی واقعی و ادراک شده کودکان

مقدمه و اهداف:

 آموزش در تربیت‌بدنی رکن اصلی سلامت در مدرسه است و برای شادابی و نشاط جامعه از‌طریق ارتقای فعالیت بدنی کمک می‌کند. در‌این‌راستا، برخی تمرین‌دهندگان با روش آموزش خطی یا غیرخطی سعی می‌کنند در سلامت جامعه موثر باشند؛ بنابراین این مطالعه سعی دارد مشخص کند چه روش آموزشی (خطی و غیرخطی) در ارتقای شایستگی حرکتی ادراک‌شده و واقعی کودکان موثر است. 

مواد و روش‌ها:

 در این مطالعه 2 مدرسه پسرانه که آموزش در کلاس تربیت‌بدنی در یکی از آن‌ها خطی و در دیگری غیرخطی بود، انتخاب شدند. ازاین‌رو، از هر مدرسه 50 کودک به‌عنوان نمونه و به‌صورت تصادفی انتخاب شدند (میانگین سن‌=8/47 و انحراف معیار=‌1/14). تبحر حرکتی با آزمون برونینکس اوزرتسکی ویرایش 2 و شایستگی حرکتی ادراک‌شده با پرسش‌نامه انگیزش درونی ارزیابی شدند. 

یافته‌ها :

نتایج آزمون تحلیل کوواریانس با حذف اثر پیش‌آزمون نشان داد گروه غیرخطی در تبحر حرکتی (00/P=0) و شایستگی حرکتی ادراک‌شده (02/P=0) به‌طور معناداری نمرات بالاتری نسبت به گروه خطی کسب کردند. 

نتیجه‌گیری:

 نتایج بر اهمیت استفاده از آموزش غیرخطی در تربیت‌بدنی با دست‌کاری محیط و تکلیف بدون دستورالعمل مستقیم و بازخورد تاکید دارد. روش‌های غیرخطی به‌عنوان روش‌های نوین در مدارس می‌توانند جایگزین روش‌های سنتی شوند. در این روش با استفاده از دستکاری قیود می‌توان به کودکان در ابعاد مختلفی، ازجمله شایستگی حرکتی واقعی و ادراک‌شده کمک کرد تا رشد مناسب داشته باشند. نتایج این مطالعه برای معلمانی که مهارت‌های حرکتی بنیادی را در مدرسه آموزش می‌دهند، کاربرد دارد.