تعیین حداقل سطح اقتصادی مورد نیاز کشت گیاه گزروغنی در راستای برآورد منافع اقتصادی خانوار روستایی مناطق بیابانی (منطقه مورد مطالعه: استان سیستان و بلوچستان)

پایین بودن سطح درآمد جوامع محلی یکی از عوامل تخریب اراضی طبیعی می باشد.اجرای طرح توسعه کشت گیاه گزروغنی در مناطق بیابانی جنوب ایران موجب توسعه اقتصادی آن می شود که در این تحقیق اقدام به ارزیابی مالی طرح کشت گیاه گزروغنی جهت برآورد حداقل سطح اقتصادی مورد نیاز هر خانوار روستایی شده است. داده های تحقیق از طرح توسعه گزروغنی تهیه شده توسط سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری کشور استخراج گردید و تمام داده ها در سال پایه 1400 مورد محاسبه قرار گرفت. با توجه به محدود بودن زمین و نیاز به یک معیاری مناسب جهت مشارکت هر خانوار روستایی اقدام به تعیین حداقل سطح اقتصادی در هر کدام از مناطق اجرایی طرح گردید. تعیین حداقل سطح اقتصادی با استفاده از ارزیابی مالی طرح، شاخص های مالی ارزش حال خالص (NPV)، نسبت منفعت به هزینه (BCR) ، نرخ بازده داخلی (IRR) و دوره بازگشت سرمایه (ROI) برای طول اجرای طرح 1400 الی 1420 مورد بررسی قرار گرفت. باتوجه به موقعیت و توپوگرافی منطقه به طور کلی شاخص های مالی نشان دهنده مناسب و سودده بودن طرح است. با در نظر گرفتن متوسط هزینه های هرخانوار روستای استان سیستان و بلوچستان در اجرای طرح حداق سطح اقتصادی در مناطق دشتی (0/8هکتار)، مناطق هموار (3/24 هکتار)، مناطق تراس شکل (4/48 هکتار)، مناطق تپه ماهور (11/08هکتار) و مناطق کوهستانی و صعب العبور (6/21 هکتار) برآورد گردیده است. حداقل سطح به دست آمده می تواند اطلاعات ارزشمندی در راستای مدیریت اراضی بیابانی در مناطق مستعد کشت گیاه گزروغنی در اختیار تصمیم گیران قرار دهد.