آسیب شناسی ناترازی مالی نظام بازنشستگی ایران با لحاظ بیماری‎های نوپدید و پدیده سالمندی جمعیت

امروزه سهم کمک‎های دولتی از هزینه های عمومی دولت به دو صندوق بازنشستگی کشوری و لشگری، از حدود 11 درصد در سال 1392 به حدود 19 درصد در سال 1400 افزایش پیدا کرده و این روند، در سال‎های اخیر، رو به افزایش بوده است. پژوهش حاضر، به دنبال شبیه سازی و اعمال سیاست‎های اصلاحی، جهت بهبود ناترازی مالی موجود در نظام بازنشستگی ایران با بهره گیری از مدل‎های تعادل عمومی پویای تصادفی (DSGE)  می‎باشد. برای این منظور، یک بار مدل برای سیستم پرداخت مزایای معین  (PAYG-DB) که در حال حاضر در ایران استفاده می شود و سپس برای سیستم مبتنی بر تامین مالی براساس میزان اندوخته‎ گذاری جزیی کالیبره گردید تا اثرات رفاهی و توزیعی آنها با یکدیگر مقایسه شود. نتایج حاصل از شبیه سازی، نشان می دهد که افراد با انتقال به سیستم اندوخته‎ گذاری جزیی، پس انداز خود را کاهش می‎دهند و این موضوع، باعث افزایش مصرف در همه نسل‎ها و افزایش انباشت سرمایه در کل جامعه می‎گردد. در بخش دوم مقاله، از توابع واکنش آنی برای بررسی اثرات متغیرهای بیماری های نوپدید و سالمندی جمعیت بر ناترازی مالی صندوق‎های بازنشستگی استفاده شد. نتایج پژوهش، نشان می‎دهد که ناترازی مالی صندوق‎ها به دنبال بروز شوک مثبت در متغیرهای فوق، افزایش می‎یابد. براساس نتایج پژوهش، اعمال اصلاحات پارامتریک همچون مکانیسمی که سن بازنشستگی را با امید به زندگی مرتبط کند و انتقال به سیستم اندوخته‎ گذاری جزیی، می‎تواند ناترازی مالی را کاهش و پایداری مالی را در نظام بازنشستگی ایران، افزایش دهد.