میانجی ها و ناممکن های دلوزی سوژه، معماری، و فضا از ساختارمندی تا ساختارشکنی آیزنمن

ناممکن ها نیروهایی بالقوه هستند که می روند تا بالفعل شوند و در آستانه ایجاد و صیرورتند. میانجی ها نیز نقش میانجیگری و میانه ای بین بالقوه و بالفعل بودن هر امری دارند و ایجادکننده آفرینش هستند. این آفرینش به خوبی در آثار معماری مشهود است. نوشتار حاضر برای فهم بهتر این مفاهیم، بر ساختار معماری آیزنمن متمرکز است و برای پاسخ گویی به مسیله مورد نظر، رویکرد تبیین با نگرش فلسفی ژیل دلوز هم راستا و در تعامل بیان می شود؛ چراکه آثار آیزنمن یک فرایند معماری فلسفی با یکی از محورهای پست مدرنیسم دلوزی، همچون  میانجی ها و ناممکن هاست که تاثیر اساسی بر زندگی معاصر دارد. هدف پژوهش یافتن ویژگی های مشترک میانجی ها و ناممکن ها در اندیشه دلوز و معماری آیزنمن است و با این فصل مشترک معماری وی بیان و تحلیل می شود. برای این منظور، با شیوه توصیفی تحلیلی پس از بررسی سیاق فکری و عملی آیزنمن، با بررسی سه اثر از او به تشریح و تحلیل چگونه بودن و چرایی ناممکن ها پرداخته می شود. همچنین گردآوری اطلاعات با استفاده از منابع مکتوب و دیجیتال صورت می گیرد. نتایج نشان می دهد معماری آیزنمن نمایش میانجی هایی است که دست به خلق و آفرینش می زنند و ناممکن ها از دل آثارشان هویدا می شوند، متناسب با اندیشه معاصر توانسته اند خود را با نیاز و محیط پیرامون تطبیق دهند و در یک صیرورت، بیرون از ذهنیت جای گیرند. همچنین میانجی ها بنا به حرکت و جنبش دایمی شان، تجسم هستی شناسی ناممکن ها را، که زیربنای این همانی و هویاتی درونی هستند، شروع می کنند و پایان می بخشند. در این میان انسان سوژه شناسایی نیست که در جایگاهی بالاتر از سایرین دست به شناسایی زند؛ بلکه با آنها مواجه می شود و در هر رویارویی قابلیت های جدیدی می یابد و ظرفیت های تازه ای می آفریند.