ارزیابی امنیت کشاورزی حاشیه شهرهای تپه ماهور در مواجهه با تغییرات اقلیمی و کاربری اراضی در سال 2050

اهمیت امنیت غذایی یکی از مهمترین پارامترهای پایداری یک جامعه یا اکوسیستم است. سه رکن اساسی برای پایداری وجود دارد که امنیت و پایداری کشاورزی اولویت اصلی هر جامعه ای است. با تغییر اقلیم و استفاده کشاورزی، این امنیت در مناطق کوهستانی که زمین های کشاورزی محدود و توسعه نیافته است، حساس و مهم است. در مطالعه اخیر، به منظور شناسایی روند تغییر کاربری اراضی و تغییر اقلیم، امنیت غذایی افق 2050 را در مناطق کوهستانی که حساسیت و آسیب پذیری بالایی دارند، مورد مطالعه قرار دادم. بنابراین، برای مطالعه آنها، از تصاویر ماهواره ای sentenl2 برای استخراج داده های اقلیمی کاربر زمین و ماهانه برای پارامترهای اقلیمی از سال 2000 تا 2020 استفاده شد. برای دوره 2050، مدل سازی اقلیم RCP و تغییر کاربری زمین با روش تولید اثر اقلیم تولید شد. در کاربری اراضی و پوشش کشاورزی نتایج تغییر اقلیم حاکی از روند افزایشی بارندگی با فراوانی اوج زیاد و کاهش سطح برف و افزایش دما در مناطق کوهستانی بود. این پارامترها برای ورودی در مدل LCM نشان می دهد که کاهش سرانه جنگل ها از 818 متر مربع به 284 متر مربع و در بخش کشاورزی از 410 متر مربع سرانه کشاورزان دیم به 652 متر مربع برای هر نفر افزایش می یابد. در سال 2000 با وجود این افزایش؛ کشاورزی، نتایج مدل نشان می دهد که تولید محصولات کشاورزی در شیب های تندتر با نوسانات آب و هوایی شدیدتر باعث تولید کمتر و تخریب محیط زیست بیشتر می شود. آبزی پروری بزرگترین بازنده تغییرات آب و هوایی در طول سال 2050 خواهد بود. باغات نیز از جمله منابع و نوع فعالیت کشاورزی در دوره پیش بینی خواهد بود. با ورشکستگی منابع آبی و نوسانات اقلیمی، خشکسالی و سرمای ناگهانی کوه ها توجیه می شود، بنابراین سرانه در این شهرستان به 25 متر محدود می شود.