بررسی اثربخشی مداخله ورزشی مبتنی بر برنامه های بین نسلی بر شادکامی و بهزیستی ذهنی در ورزشکاران بدنسازی

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر بخشی مداخله ورزشی مبتنی بر برنامه های بین نسلی بر شادکامی و بهزیستی ذهنی در ورزشکاران بدنسازی می باشد. روش تحقیق نیمه آزمایشی و به صورت پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل می باشد. نمونه مورد مطالعه شامل 30 ورزشکار بدنساز مرد در قالب دو گروه می باشد (شامل 15 نفر بدنساز به عنوان گروه آزمایشی و 15 نفر بدنساز به عنوان گروه کنترل) که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. گروه آزمایش تحت مداخله ورزشی مبتنی بر برنامه های بین نسلی قرارگرفتند، اما برای گروه کنترل مداخله انجام نشد. ابزارهای گردآوری داده ها شامل پرسشنامه شادکامی آکسفورد (1995) ، پرسشنامه فرم کوتاه بهزیستی ذهنی ریف و سینگر (2006) و روش مداخله ورزشی مبتنی بر برنامه های بین نسلی بود. جهت تحلیل داده های پژوهش حاضر از آزمون تحلیل کواریانس ANCOVA و نرم افزار SPSS25استفاده شد. نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایشی و همچنین تفاوت معناداری بین دوگروه آزمایشی و گواه در شادکامی و بهزیستی ذهنی ورزشکاران بدنسازی وجود داشت. انجام مداخلات ورزشی بر متغیر شادکامی و بهزیستی ذهنی اندازه اثر بزرگتر را داشته است. ورزشکاران بدنساز شرکت کننده در جلسات مداخله ورزشی مبتنی بر برنامه های بین نسلی قرار در مقایسه با گروه کنترل و درمقایسه با قبل از مداخله درمجموع بهزیستی ذهنی و شادکامی بیشتری را تجربه کردند.