نقش میانجی مکانیسم های دفاعی در رابطه بین ترومای دوران کودکی و سرمایه روان شناختی دانشجویان با نشانه های روان تنی

هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش میانجی مکانیسم های دفاعی در رابطه بین ترومای دوران کودکی و سرمایه روان شناختی در دانشجویان با نشانه های روان تنی بود. این مطالعه با هدفی بنیادی، به روش توصیفی-مقطعی از نوع همبستگی انجام گرفت. جامعه آماری را تمام دانشجویان با نشانه های روان تنی در سال 1400 در سراسر کشور تشکیل دادند. 507 دانشجو به روش نمونه گیری غیراحتمالی هدفمند انتخاب شدند که از میان آنان 123 نفر دارای نشانه های روان تنی بودند. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش، پرسشنامه سبک های دفاعی (DSQ)، آسیب ها و ترومای دوران کودکی (CTQ)، سرمایه روان شناختی (PCQ) و پرسشنامه سنجش نشانه های روان تنی موهر (MPSNCQ) به صورت برخط تنظیم شد و از طریق شبکه های پیام رسان مجازی برای شرکت کنندگان ارسال شد. در تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و مدل یابی معادلات ساختاری، با نرم افزارهای SPSS-22 و Smart PLS-3 استفاده شد. ضرایب همبستگی آشکار ساخت بین ترومای دوران کودکی با سرمایه روان شناختی (556/0-=r) و مکانیسم دفاعی رشدیافته (602/0-=r) رابطه منفی و با مکانیسم های دفاعی رشدنایافته (561/0=r) و روان آزرده (757/0=r) رابطه مثبت دارد (01/0>P). بین مکانیسم دفاعی رشدیافته و سرمایه روان شناختی (775/0=r) رابطه مثبت وجود دارد و مکانیسم های دفاعی رشدنایافته (772/0-=r) و روان آزرده (604/0-=r) با سرمایه روان شناختی دارای رابطه منفی است (01/0>P). تحلیل مسیر نشان داد اثر غیرمستقیم ترومای دوران کودکی بر سرمایه روان شناختی با میانجی گری مکانیسم دفاعی رشدنایافته با میزان 263/0- و مکانیسم دفاعی رشدیافته با میزان 298/0- معنادار است (05/0> P). درنتیجه ضروری است متخصصان بهداشت روانی و والدین به منظور حفظ سرمایه های روان شناختی فرزندان در دوران بزرگسالی به پرورش مکانیسم های دفاعی در برابر تروماهای دوران کودکی بپردازند.