بررسی فراوانی مقاومت آنتیبیوتیکی در ایزوله های کلینیکی کلستریدیوئیدس دیفیسیل به آنتی بیوتیک های رایج درمانی در بیماران بستری در بیمارستان های آموزشی شهر کرمان طی سال های 1397-1399

کلستریدیوییدس دیفیسیل یکی از عوامل اصلی اسهال مرتبط با آنتی بیوتیک می باشد. پی بردن به الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی آن به منظور کاهش شیوع و هم چنین درمان عفونت ناشی از این باکتری (Clostridioides difficile infection; CDI) از اهمیت به سزایی برخوردار است. هدف از انجام این تحقیق تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی کلستریدیوییدس دیفیسیل نسبت به آنتی بیوتیک های رایج درمانی، خصوصا ونکومایسین و مترونیدازول به عنوان موثرترین راه درمان عفونت کلستریدیوییدس دیفیسیل می باشد.

در این مطالعه توصیفی، 417 نمونه مدفوع اسهالی از بیماران بستری در بیمارستان های آموزشی شهر کرمان طی سال های 1397 تا 1399 گرفته شد. نمونه ها روی محیط کشت سیکلوسرین سفوکسیتین فروکتوز آگار کشت و ایزوله های مشکوک به کلستریدیوییدس دیفیسیل جداسازی شدند. شناسایی ژن cdd-3 برای تشخیص قطعی باکتری صورت پذیرفت. مقاومت آنتی بیوتیکی به روش انتشار دیسک و با استفاده از دیسک های ونکومایسین، مترونیدازول، ریفامپین، آموکسی سیلین/کلاولانیک اسید، اریترومایسین، ایمی پنم، سیپروفلوکساسین و کلیندامایسین بررسی شد. نتایج به صورت تعداد و درصد گزارش شد.

در مجموع 68 (3/16 درصد) ایزوله کلستریدیوییدس دیفیسیل جداسازی شد. اکثر ایزوله ها به ونکومایسین و مترونیدازول حساس بودند درحالی که میزان مقاومت این ایزوله ها به سیپروفلوکساسین و کلیندامایسین بالا بود. فراوانی ایزوله های مقاوم به چند دارو 9/77 درصد مشاهده شد.

نتایج این مطالعه نشان داد که ونکومایسین هنوز داروی انتخابی مناسب برای درمان عفونت کلستریدیوییدس دیفیسیل می باشد. هم چنین، فراوانی ایزوله های مقاوم به آنتی بیوتیک های القا کننده عفونت کلستریدیوییدس دیفیسیل (اریترومایسین، کلینداماسین، سیپروفلوکساسین) و ایزوله های مقاوم به چند دارو زیاد می باشد. لذا با تجویز مناسب آنتی بیوتیک میتوان از گسترش سویه های مقاوم به آنتی بیوتیک این باکتری جلوگیری کرد.