بررسی رابطه جنبه های فردی توانمندسازی با سلامت عمومی در سالمندان مراجعه کننده به سراهای محله شهر تهران از سال 1398 تا 1399

 باتوجه به رشد سریع جمعیت سالمندان ضرورت توجه به این گروه٬ بیش از پیش آشکار می شود. توانمندسازی در سلامت عمومی سالمندان نقش مهمی دارد. خودکارآمدی، عزت نفس و خودکنترلی نیز از عوامل اصلی موثر در توانمندسازی هستند. هدف این مطالعه٬ تعیین رابطه عوامل فردی توانمندسازی با سلامت عمومی در سالمندان مراجعه کننده به سراهای محله شهر تهران در سال 1398 تا 1399 است. 

 در این مطالعه مقطعی که از نوع توصیفی تحلیلی است، 320 نفر از زنان و مردان سالمند بالای 60 سال به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ها از پرسش نامه 2 بخشی شامل مشخصات فردی و پرسش نامه های استاندارد سلامت عمومی، خودکارآمدی عمومی٬ عزت نفس روزنبرگ و خودکنترلی کوتاه تانجی استفاده شد. داده ها در نرم افزار SPSS نسخه 22 و با استفاده از شاخص های آماری مرکزی و پراکندگی توصیف و نیز با استفاده از آزمون های آماری کای دو و ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی و آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه وتحلیل شد.

میانگین و انحراف معیار سنی سالمندان 8/3± 68/42 و سلامت عمومی 13/4±21/95 بود. بین سلامت عمومی، خودکارآمدی عمومی، عزت نفس و خودکنترلی٬ همبستگی معنادار منفی یافت شد (0/001>p). بین سلامت عمومی وتحصیلات (0/001>P)، مدت اشتغال (0/002>P) و مسکن (0/001>P) رابطه معناداری وجود داشت. همچنین نتایج رگرسیون چندمتغیره نشان داد متغیرهای وضعیت مسکن (0/156=P)، عزت نفس (0/001>P)، خودکنترلی (0/001>P) و خودکارآمدی (0/001>P) پیش بینی کننده معنادار مولفه سلامت عمومی هستند.

بین سلامت عمومی، خودکارآمدی عمومی، عزت نفس و خودکنترلی همبستگی مشاهده شد. همچنین بین سلامت عمومی، تحصیلات، مدت اشتغال و مسکن رابطه معناداری وجود داشت. براساس نتایج رگرسیون چندمتغیره انجام شده، متغیرهای وضعیت مسکن، عزت نفس، خودکنترلی و خودکارآمدی عمومی پیش بینی کننده های مولفه سلامت عمومی هستند و باید در برنامه های ارتقای سلامت سالمندان مدنظر قرار گیرند.