بررسی تاثیر عصاره هیدروالکلی جینسینگ همراه با ورزش هوازی بر سطوح آنتی اکسیدانی و فاکتورهای التهابی در بافت قلب موش های صحرایی نر مدل آندوکاردیت ناشی از مواجه با باکتری لیستریا مونوسیتوژنز (ATCC: 19114)

آندوکاردیت یک عفونت نادر اما جدی است که گاهی به دنبال لیستریوزیس ایجاد می شود. عصاره جینسینگ دارای اثرات تعدیل کننده ایمنی می باشد. ورزش منظم خطر ابتلا به بیماری های متابولیک و قلبی - تنفسی مزمن را از طریق اثرات ضدالتهابی کاهش می دهد. هدف از انجام مطالعه حاضر، ارزیابی تاثیر استفاده همزمان از عصاره جینسینگ و ورزش هوازی، بر بهبود عوارض آندوکاردیت تجربی ناشی از لیستریا مونوسیتوژنز در موش صحرایی بود. بدین منظور تعداد 36 سر ​​موش صحرایی با وزن 20±250 گرم، به طور تصادفی به 6 گروه 6 تایی شامل شم، بیمار (دریافت کننده سوسپانسیون باکتری)، تیمار آمپی سیلین (mg/kg-sc15 به مدت یک ماه)، تیمار جینسینگ (mg/kg-ip 025/0 به مدت یک ماه)، ورزش هوازی (با حداکثر اکسیژن مصرفی، 60 درصد، یک ماه) و تیمار هم زمان با جینسینگ+ ورزش هوازی (به طور مشابه با گروه های 4 و 5)، تقسیم شدند. در پایان دوره، پس از آسان کشی، مقادیر ظرفیت تام آنتی اکسیدانی، آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز و پاراکسوناز-1 و همچنین غلظت اینترلوکین های 1، 6 و 8 و نیز فاکتور نکروز توموری آلفا، اندازه گیری شد. داده ها توسط آزمون های ANOVA و Tukey بررسی و سطح معنی داری 05/0<p در نظر گرفته شد. سطوح بافتی آنتی اکسیدان ها به طور معنی داری در گروه بیمار کاهش ولی در گروه تیمار با ترکیب عصاره با ورزش، افزایش معنی داری نشان داد (05/0<p). همچنین مقدار اینترلوکین های 1، 6، 8 و فاکتور نکروز توموری آلفا، در گروه بیمار افزایش پیداکرده بود درحالی که سطح آن ها در گروه ترکیب عصاره با ورزش، به طور معنی داری کاهش داشت (05/0<p). یافته های تحقیق حاضر نشان داد که عصاره هیدروالکلی جینسینگ به همراه ورزش هوازی، تاثیر بهتری نسبت به عملکرد هرکدام به تنهایی، در برابر آندوکاردیت تجربی ناشی از لیستریا مونوسیتوژنز دارد.