کیفیت زندگی سالمندان شهر تهران در پاندمی کووید-19

امروزه، در کنار افزایش طول عمر و امید به زندگی، کیفیت زندگی، اهمیت بسیاری دارد. نحوه زندگی کردن یا به عبارت دیگر، کیفیت زندگی افراد، مشخص کننده میزان توسعه واقعی جوامع است. این تحقیق با هدف تعیین کیفیت زندگی سالمندان شهر تهران در ایام پاندمی کووید-19 انجام شد.

در این مطالعه توصیفی - مقطعی، کیفیت زندگی 430 سالمند 60 سال و بالاتر عضو سرای محلات مناطق 22 گانه شهر تهران مورد بررسی قرار گرفت. نمونه ها به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای (ازخرداد ماه 1399 تا تیرماه 00 (14انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و نسخه فارسی پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت- سالمندان (WHOQOL-OLD) بود. داده ها با استفاده از نرم افزار 20- SPSSو با آزمون های آمار توصیفی و مدل رگرسیون خطی تحلیل شدند.

یافته ها:

 430 سالمند مورد بررسی، توزیع نسبتا یکسانی در مناطق 22 گانه شهر تهران داشتند. میانگین سن سالمندان 6/48±67 سال بود. 60/5 درصد آنها زن، 68/8 درصد متاهل و 35/6 درصد دارای تحصیلات زیر دیپلم بودند. 67/9 درصد سالمندان، و 93/3 درصد از اعضای درجه یک آنان سابقه ابتلاء به بیماری کووید-19 داشتند.  مدل رگرسیون خطی نشان داد سلامتی ضعیف، میزان وابستگی نیمه مستقل، قرار گرفتن در معرض آزار جسمی و روانی از عوامل کاهش دهنده کیفیت زندگی بودند. بطور کلی عوامل جمعیت شناختی سبب تغییر 42/9 درصد در کیفیت زندگی شده بود.

نتایج مطالعه حاضر نشان داد، اکثریت سالمندان ساکن شهر تهران در دوران پاندمی کووید-19 از نظرکیفیت زندگی «نگرانی زیاد» داشتند. همچنین کیفیت زندگی مرتبط با سلامتی در سالمندان به متغیرهای جمعیتی وابسته بودند. با توجه به نیازهای ویژه در دوران سالمندی، کیفیت زندگی می تواند به راحتی مورد تهدید قرار گرفته شود، از این رو در نظر داشتن عوامل زمینه ای موثر بر سطح کیفیت زندگی دوران سالمندی اهمیت بالایی دارد.