شناخت مناطق مناسب عملیات بیابان زدایی، پیش نیاز موفقیت طرح های کنترل فرسایش بادی

فرسایش بادی به عنوان عامل اصلی فرسایش خاک در مناطق خشک و بیابانی با انتقال ذرات میکروسکوپی به داخل جو باعث آلودگی هوا و محیط زیست می شود. طوفان های حاصل از تندبادهای با سرعت بیش از آستانه فرسایش بادی، ذرات خاک با اندازه های مختلف را از بستر خود جدا کرده و به صورت جهش، خزش و یا تعلیق به حرکت درآورده و به نقاط دوردست حمل می کند. بروز این پدیده در مناطق برداشت، ایجاد فرسایش خاک و در نقاط دیگر متناسب با قدرت و سرعت باد سبب انباشت، یا ترسیب ذرات می گردد. نوع برنامه ریزی و شیوه های کنترل فرسایش بادی در هر یک از مراحل برداشت، حمل و رسوب با هم متفاوت است و در صورت عدم شناخت کافی از عرصه تحت فرسایش بادی نمی توان برنامه ریزی مناسبی ارایه داد. در این تحقیق، با استفاده از مطالعات میدانی، بررسی تصاویر ماهواره ای و تفسیر بصری، مناطق فرسایش که شامل حمل و رسوب و برداشت است شناسایی شد. همچنین با انتخاب دو منطقه (دشت سگزی و فساران) در نقاط برداشت و حمل، دوام و ماندگاری مالچ سنگریزه به مدت سه سال بررسی گردید. صرف وقت در پیداکردن بهترین محل در اجرای پروژه های بیابان زدایی مهم ترین مرحله در کاهش هزینه های انسانی و مالی و کنترل گرد و غبار است. برآورد میزان بادبردگی و نقاط برداشت با اندازه گیری شاخص های چوبی انجام گرفت. نتایج به دست آمده از داده های جمع آوری شده شاخص های چوبی در دشت سگزی بیانگر متوسط 1/9 کیلوگرم بر مترمربع سالانه بادکندگی از سطح خاک و در دشت فساران بیانگر متوسط سالانه 1/2 کیلوگرم بر مترمربع بادکندگی از سطح خاک می باشد که نشان می دهد محل اجرای پروژه در دشت سگزی، در منطقه برداشت واقع شده است و میزان بادبردگی بیش تر است. محل اجرای پروژه در دشت فساران که منطقه حمل و رسوب می باشد با میزان بادبردگی کم تری مواجهه است. همچنین با مطالعات خاکشناسی علت شکست پروژه های تاغ کاری در بعضی نقاط دشت سگزی را می توان فهمید که نشان دهنده عدم انتخاب درست محل اجرای طرح های بیولوژیک می باشد.