مطالعه جمعیت بالتوری سبز، Chrysoperla carnea و آفات طعمه آن در دو الگوی مختلف کنترل شیمیایی (مطالعه موردی: باغ های سیب و مزارع گوجه فرنگی قوچان)

طی یک پژوهش سه ساله در شهرستان قوچان (شمال شرق ایران)، تراکم و پراکنش فضایی جمعیت بالتوری سبز (Chrysoperla carnea) و آفات طعمه آن در باغ های سیب و مزارع گوجه فرنگی (به ترتیب شته ها و Thrips tabaci، Helicoverpa armigera)، تحت دو الگوی مدیریت حفاظتی و شیمیایی مرسوم، مطالعه شد. الگوی مدیریت شیمیایی، تاثیر معنی داری روی انبوهی جمعیت بالتوری سبز داشت به طوری که در هر دو محصول، بیش ترین انبوهی بالتوری سبز (به ترتیب 178/0 بالتوری/ برگ سیب و 546/0 بالتوری/ بوته گوجه فرنگی) به الگوی حفاظتی و کم ترین انبوهی آن (به ترتیب 0245/0 بالتوری/ برگ سیب و 252/0 بالتوری/ بوته گوجه فرنگی) به الگوی مرسوم تعلق داشت. نوع مدیریت شیمیایی در باغ های سیب پراکنش فضایی جمعیت بالتوری سبز را نیز تغییر داد، به طوری که پراکنش فضایی تخم ها و لاروهای این شکارگر در باغ های با مدیریت حفاظتی از نوع تصادفی (به ترتیب با ضرایب تیلور 12/1 و 17/1) و در باغ های با سمپاشی مرسوم از نوع تجمعی (به ترتیب با ضرایب تیلور 42/1 و 29/1) محاسبه شد. در مقابل، در مزارع گوجه فرنگی، پراکنش فضایی جمعیت بالتوری سبز در هر دو الگوی مرسوم و حفاظتی از نوع تجمعی بود. در باغ های سیب، افزایش جمعیت بالتوری سبز پس از اجرای سمپاشی حفاظتی نتوانست مانع از افزایش جمعیت شته ها شود و میانگین جمعیت آنها در الگوی حفاظتی به طور معنی داری از الگوی مرسوم بیش تر بود؛ اما در مزارع گوجه فرنگی، انبوهی جمعیت تریپس پیاز و کرم میوه خوار در الگوهای حفاظتی و مرسوم اختلاف زیادی نداشتند. بنابراین، در مزارع گوجه فرنگی، جایگزینی الگوی سمپاشی حفاظتی با سمپاشی مرسوم توصیه می شود، اما در باغ های سیب، الگوی حفاظتی باید در کنار روش های مکمل دیگر استفاده شود.