بررسی وضعیت اضطراب وجودی و خودارزشیابی مرکزی و ارتباط آنان با جهت گیری زندگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به انجمن دیابت شهر ارومیه در سال 1400

فعالیت های حرکتی کم در بیماران مبتلا به دیابت باعث افزایش علایم اختلالات خلقی ازجمله اضطراب، افسردگی و استرس می شود. بنابراین برای فرد مبتلا به دیابت قبول و پذیرش این موضوع که باید زندگی خود را بر اساس بیماری تغییر دهد، همیشه مشکل بوده است. لذا در این راستا مطالعه ای باهدف تعیین وضعیت اضطراب وجودی و خودارزشیابی مرکزی در بیماران مبتلا به دیابت و ارتباط آنان با جهت گیری زندگی این افراد در شهر ارومیه در سال 1400 انجام گرفت.

این مطالعه توصیفی-تحلیلی بر روی 360 نفر از بیماران مبتلا به دیابت در شهر ارومیه، ایران در سال 1400 انجام شد. از پرسشنامه های دموگرافیک، پرسشنامه اضطراب وجودی گود، پرسشنامه جهت گیری زندگی و نیز مقیاس خودارزشیابی مرکزی جاج برای جمع آوری داده ها استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از آماری توصیفی و استنباطی توسط نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 تجزیه وتحلیل شدند. برای مقایسه میانگین متغیرهای دو گروهی از آزمون تی مستقل، بیش از دو گروه از آزمون ANOVA و تعیین ارتباط بین متغیرها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد سطح معنی داری 05/0>P برای آنالیزهای آماری در نظر گرفته شد.

یافته ها: 

نتایج نشان داد که بر اساس آزمون همبستگی پیرسون، بین نمرات خود ارزشیابی مرکزی و اضطراب وجودی شرکت کننده ها در پژوهش ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت (547/0 =P). بااین حال، بر اساس آزمون همبستگی پیرسون، بین نمرات خود ارزشیابی مرکزی و جهت گیری زندگی شرکت کننده ها در پژوهش ارتباط آماری مستقیم و معنی داری وجود دارد (022/0 =P). همچنین بین نمرات اضطراب وجودی و جهت گیری زندگی شرکت کننده ها در پژوهش ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت (065/0= P).

نتیجه گیری:

 با توجه به نتایج حاصل شده در این مطالعه که حاکی از ارتباط معنی دار بین نمرات خود ارزشیابی مرکزی و جهت گیری زندگی بیماران دچار دیابت بود، توصیه می گردد که برای افزایش بینش مثبت بیمار و کاهش بدبینی، افزایش توانایی بیماران برای کسب موفقیت و قدرت ساز گاری هیجانی و بهبود نگرش آن ها، آموزش های لازم از سوی پرستاران در طی دوران بستری و حین ترخیص صورت گیرد.