خشونت کلامی و فیزیکی علیه پرسنل مامایی در بیمارستان های دولتی شهر تهران درسال 1400

شناخت خشونت در محل کار به خصوص در مراکز مامایی یکی از مشکلات جدی در سطح جهان است. بنابراین فراهم نمودن اطلاعات زمینه ای لازم برای برنامه ریزی و سیاست گذاری مناسب لازم است. این پژوهش باهدف تعیین میزان خشونت کلامی و فیزیکی در بیمارستان های دولتی ارایه دهنده خدمات مامایی شهر تهران در سال 1400 انجام شد.

مطالعه مقطعی حاضر بر روی 370 مامای شاغل در بیمارستان های دولتی از اسفند 1399 تا مرداد سال 1400 در شهر تهران انجام گرفت. پس از نمونه گیری 2 مرحله ای خوشه ای در انتخاب بیمارستان ها در نهایت 10 بیمارستان دولتی دارای بخش زنان و زایمان وارد مطالعه شدند و ماماهای شاغل در بخش های زنان و زایمان به صورت در دسترس و بر اساس معیارهای ورود وارد مطالعه شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه خشونت در محل کار رحمانی و همکاران که پایایی آن در این مطالعه نیز بررسی و تایید شد، جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از نسخه 22 نرم افزار SPSS و آزمون تی مستقل انجام شد.

یافته ها: 

در کل 4/41 درصد از ماماها خشونت کلامی و 3/7 درصد خشونت فیزیکی را طی 12 ماه گذشته در محل کار خود گزارش کردند. خشونت اعمال شده، بیشتر از سوی بیماران و بعد همراهان آن ها به ترتیب (4/70 درصد) و (9/52 درصد) بود.

بحث و نتیجه گیری:

 خشونت کلامی غالب ترین خشونتی است که توسط بیماران و همراهان آن ها در محل کار مامایی انجام می شود. بنابراین، برقراری سیستم رسمی گزارش دهی خشونت و آموزش راهکارهای مقابله با خشونت شغلی از سوی مدیران ضروری است.