توسعه پایدار منظر در مناطق بیابانی با کاربست نقشه کاربری اراضی و طبقه بندی شبکه عصبی رقابتی؛ موردپژوهی: دشت ورامین

در مقابل رشد جمعیت و پیشرفت تکنولوژی و در پی آن تخریب زیستگاه های طبیعی و گسترش شهرها، نیاز به حفظ فضاهای سبز و کنترل تخریب آن ها به منظور ایجاد تعادل اکولوژیک اهمیت روزافرون می یابد؛ به ویژه در مناطق گرم و خشک که گیاه به عنوان عاملی در جهت تعدیل حرارت و افزایش رطوبت نقشی حیاتی ایفا می کند. بدون توجه به ساختار بستر و توان اکولوژیکی محیط، طراحی محیط به سمت ناپایداری مطلق قدم بر می دارد؛ بالاخص به دلیل کوتاهی در کنترل صحیح شهرسازی با تخریب پوشش های گیاهی در مناطق بیابانی، فرسایش خاک به سرعت رشد کرده و به مرور محیط زیست را به شوره زاری غیر قابل زیست تبدیل می نماید. روش تحقیق در حوزه ادبیات نظری و پیشینه به صورت توصیفی- تحلیلی و نمونه موردی و در حوزه مطالعات میدانی روش پیمایشی با ابزار گردآوری داده از طریق مطالعات کتابخانه ای و روش مشاهدات میدانی می باشد. روش تحلیل داده ها به صورت کمی در سطح آمار توصیفی- تطبیقی و استنباطی در تصاویر ماهواره ای می باشد. به عنوان مطالعه موردی، نقشه کاربری اراضی با طبقه بندی شبکه عصبی رقابتی در منطقه بیابانی ورامین در سال 2001 از طریق تصاویر ماهواره ای لندست 7 (باندهای اصلی انعکاسی سنجنده ETM+) انتخاب گردیده است. در نقشه به دست آمده، پوشش گیاهی مختلف، جنس خاک، منابع آب (رودخانه ها) و مناطق شهری قابل تفکیک می باشند. نتایج پژوهش حاضر، نیاز به یک برنامه ریزی صحیح جهت کنترل توسعه و بهره گیری از پتانسیل ها و محدویت ها را آشکار می سازد که از طریق اعمال اصول توسعه مناظر پایدار در مناطق بیابانی هماهنگ با منطقه ورامین می توان به این مهم دست یافت.