مقایسه کارآیی تمرین روی تردمیل و سطح زمین بر نیروهای عکس العمل زمین طی راه رفتن در افراد مبتلا به زانوی پرانتزی

پیش زمینه و هدف :

زانو پرانتزی از شایع ترین ناهنجاری های مفصل زانو است که در آن کوندیل های داخلی استخوان ران از یکدیگر دور می شوند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر هشت هفته تمرین دویدن بر روی تردمیل و دویدن بر سطح زمین بر متغیرهای نیروهای عکس العمل زمین افراد مبتلا به زانوی پرانتزی بود.

مواد و روش کار:

 پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و آزمایشگاهی بود. 45 پسر مبتلا به زانوی پرانتزی به صورت نمونه گیری تصادفی در سه گروه 15 نفره شامل گروه تمرین بر روی تردمیل (سن: 28/2±71/21 سال؛ وزن: 10/1±35/83 کیلوگرم)، گروه تمرین بر روی سطح زمین (سن: 33/2±14/21 سال؛ وزن: 84/1±25/82 کیلوگرم) و گروه کنترل (سن: 6/2±14/23 سال؛ 50/1±15/80 کیلوگرم) قرار گرفتند. تمرینات دویدن هشت هفته در گروه های تمرینی با سرعت تقریبی 2/3 متر بر ثانیه اجرا شد. نیروهای عکس العمل زمین به وسیله دستگاه صفحه نیرو برتک (Bertec Corporation, Columbus, OH) با فرکانس نمونه برداری برابر 1000 هرتز ثبت گردید. متغیرهای اوج دامنه نیروی عکس العمل زمین در سه بعد و زمان رسیدن به اوج نیروها جهت تحلیل آماری استفاده شد. جهت تحلیل های آماری از نرم افزار SPSS V21 و آنالیز واریانس دوسویه با اندازه های تکراری (repeated measure ANOVA) در سطح معناداری 05/0 استفاده شد.

نتایج پژوهش حاضر در مولفه های زمان رسیدن به اوج در راستای داخلی-خارجی در فاز تماس پاشنه اختلاف معنی داری را بین گروه زمین با دو گروه دیگر نشان داد (000/0=P). زمان رسیدن به اوج در راستای قدامی-خلفی طی فازهای تماس پاشنه اختلاف معنی داری را بین گروه تردمیل با دو گروه دیگر نشان داد (000/0=P). همچنین زمان رسیدن به اوج در راستای عمودی طی فاز هل دادن (000/0=P)، اختلاف معنی داری را بین گروه زمین با دو گروه دیگر نشان داد.

با توجه به نتایج به دست آمده می توان بیان نمود که اثرات تمرین بر روی تردمیل در مقایسه با سطح زمین بیشتر بر روی زمان رسیدن بر اوج نیروها اثرگذار می باشد. به طورکلی تمرینات بر روی تردمیل اثرات مثبت بیشتری را در مقایسه با تمرین روی زمین نشان داد. باوجوداین، اثبات بهتر این موضوع نیاز به انجام پژوهش های بیشتر در این زمینه دارد.