بررسی اثربخشی رفتار درمانی شناختی متمرکز بر اندیشناکی در کاهش اندیشناکی (نشخوار فکری)، نشانه های افسردگی و بهبود راهبردهای حل مساله

اهداف:

 افسردگی اساسی دومین بیماری شایع دنیا و مهم‎ترین عامل تخریب عملکرد افراد و کاهش کیفیت زندگی آنان است. علایم باقیه‎ای (مانند اندیشناکی) که پس از درمان به جا می‎مانند، احتمال بازگشت/ عود اختلال را بالا نگه می‎دارند. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی رفتار درمانی شناختی متمرکز بر اندیشناکی در کاهش میزان اندیشناکی، علایم افسردگی و بهبود راهبردهای حل مساله، انجام شد.

مواد و روش‎ها: 

طرح پژوهش شامل طرح تجربی تک آزمودنی با خط پایه چندگانه و اندازه گیری مکرر است. هفت نفر از طریق نمونه‎ گیری هدفمند، یک نفر به عنوان شرکت‎ کننده آزمایشی (زن) و شش نفر گروه نمونه (سه زن و سه مرد) در یازده الی بیست جلسه هفتگی 60 دقیقه‎ای شرکت کردند. ابزارهای پژوهش شامل SCID، مقیاس سبک پاسخ (RSQ)، مقیاس افسردگی بک-ویراست دوم و مقیاس حل مساله کسیدی و لانگ بودند. برای سنجش عملیاتی میزان کارآیی نتایج پژوهش، ملاک‎های اندازه تغییر (درصد بهبود و شاخص تغییر پایا)، کلیت تغییر، عمومیت تغییر، میزان پذیرش، ایمنی و ثبات مورد بررسی قرار گرفتند.

یافته‎ ها:

 رفتار درمانی شناختی متمرکز بر اندیشناکی، موجب کاهش معنادار میزان اندیشناکی (اندیشناکی) اندیشناکی و علایم افسردگی در شرکت‎کنندگان شد. هم چنین، تغییرات نسبی در راهبردهای حل مساله افراد مشاهده شدند.

نتیجه‎ گیری:

 رفتار درمانی شناختی متمرکز بر اندیشناکی، اثر مطلوبی در تضعیف عادت اندیشناکی و کاهش علایم افسردگی در افراد نشان داد. درمانگران می‎توانند از رویکرد مذکور، به تنهایی یا به همراه سایر رویکردهای درمانی برای حل مشکل اندیشناکی استفاده کنند.