حفظ محیط زیست از دیدگاه فقه و لزوم آموزش محیط‏ زیست

وضعیت رو به رشد تخریب محیط زیست طبیعی و انسانی به گونه ای است که حفظ محیط زیست را به یک ضرورت مبدل ساخته است. اقدامات مختلف نیز نتوانسته است از روند فزاینده تخریب محیط زیست جلوگیری کند. در چنین شرایطی، مقوله آموزش به موضوع مهمی بدل شده است. سوال اساسی که در این خصوص مطرح و بررسی می شود این است که با توجه به اینکه میان فقه و محیط‏ زیست تعاملی نقش آفرین وجود دارد، آموزش محیط زیست با بهره گیری از مبانی فقهی چه تاثیری در حفظ محیط زیست دارد؟ مقاله حاضر توصیفی تحلیلی بوده و با استفاده از روش کتابخانه ای به بررسی سوال مورد اشاره پرداخته است. یافته ها بر این امر دلالت داردکه فقدان آگاهی یکی از دلایل مهم معضلات زیست محیطی موجود است و آموزش محیط زیست در قالب ظرفیت های موجود در قرآن کریم و سنت معصومان (ع) تاثیرگذاراست. بر همین اساس، ساز و کار آموزشی کاربردی در چارچوب مسیولیت همگانی، قواعد و اصول عام و خاص مورد کنکاش قرار گرفت. حفظ محیط زیست از طریق اطلاع رسانی، آگاهی بخشی و رشد فرهنگی سایر اقشار جامعه بر اساس اصول مدون فقه بعنوان اصلی مهم است که می تواند موجب گسترش و کیفیت مسیولیت همگانی در محیط زیست شود و خطر تخریب محیط زیست را یادآوری کرده و روش‏های حفاظت از محیط زیست را ترویج کند. نتیجه چنین فرایندی کاهش تخریب و معضلات زیست محیطی است. اهمیت این موضوع هنگامی بارزتر می شود که به این نکته اشاره گرددکه در ایران علیرغم وجود منابع آموزشی در این زمینه با کاستی های قابل توجهی روبرو هستیم که از این طریق می تواند مرتفع گردد.