پرونده پژوهی رای دیوان بین المللی بر مناقشه بین واشنگتن و ماناگوئه درسال 1984

دیوان بین المللی دادگستری بخشی از سیستم سازمان ملل است و باید به عنوان یک بازیگر بین المللی به تحولات روی داده در ساختار سیاسی اجتماعی جامعه بین المللی و برتری یافتن برخی از ارزشها بر اراده دولتها توجه داشته باشد. خود این سازمان در واقع، یک سیستم است که برای تضمین امنیت و رسیدن به صلح دایمی ایجاد شد. قاعده بین المللی مانند قانون داخلی از پیش نظم و نسق نیافته است؛ دیوان هم نمی تواند قانگذار باشد، ولی دیوان در تصدیق قوانین نقش اساسی دارد. از این رو، دیوان در عین اینکه قانون نمی سازد، قاعده را استخراج می کند. آنچه در این نوشتار مورد بررسی قرار گرفت، ساختارشکنی صورت گرفته توسط دیوان «در قضیه اقدامات نظامی و شبه نظامی ایالات متحده علیه نیکاراگویه» می باشد.

روش تحقیق این پژوهش، توصیفی- تحلیلی است و برای گردآوری اطلاعات از منابع کتابخانه ای و اینترنتی استفاده شده است.

در قضیه نیکاراگوا، دیوان در اثبات نظر خود مبنی بر عرفی بودن اصل منع توسل به زور و اصل عدم مداخله به کنوانسیونهای چندی استناد جسته و ابراز می دارد. کنوانسیون 1944 شیکاگو بر حاکمیت انحصاری و کامل یک کشور بر فراز قلمرو هوایی اش تاکید نهاده است و کنوانسیون های 1958 ژنو در مورد حقوق دریاها کنوانسیون 1982 مونته گوبی نیز در همین راستا گام برداشته اند. دیوان با استناد به کنوانسیون های فوق به این نتیجه می رسد که «مقررات کنوانسیونهای مذکور صرفا پاسخی مثبت به اصول استقراریافته و قبلی حقوق بین الملل عرفی می باشند.