تحلیل ساختاری امامت شیعی در حکومت اسلامی در عصر غیبت با تکیه بر آراء امام خمینی (ره)

موضوع حکومت در طول تاریخ بشر، از موضوعات مهم بوده که مسلمانان هم تلاش کرده اند سازمان سیاسی جوامع اسلامی را پی‌ریزی کنند. شیعیان نیز «امامت» را به عنوان نمونه عالی دولت اسلامی و از ارکان اعتقادی برای اداره نظام سیاسی بعد از پیامبر(ص) می دانند که در عصر غیبت در قالب «ولایت فقیه» اعمال می شود. این پژوهش با رویکرد توصیفی -تحلیلی به بررسی «امامت» شیعی در بعد ساختارحکومت اسلامی در عصر غیبت از دیدگاه امام خمینی (ره) پرداخته و نتایج به دست آمده حاکی است که ولایت فقیه، رکن اصلی نظام شیعه در دوره غیبت و اساسی‌ترین نهاد ملحوظ در ساختار نظام جمهوری اسلامی است که در عین سخن از تفکیک قوا، به دلیل جلوگیری از تمرکز نامشروع و فساد برانگیز قدرت، این قوا نسبت به رهبری دارای استقلال نیستند. در تفکر «ولایت فقیه» به لحاظ مرزهای قدرت، سه نظریه ملی‌گرایی اسلامی، صدور مطلق انقلاب و نظریه ام القری مطرح شده است که اندیشه‌های امام (ره) درباره مرزهای ملی یا فراملی قدرت، ظهورات متفاوتی دارد و در خصوص فعالیت سیاسی افراد معتقد است: احزاب و جمعیت‌ها و انجمن‌های سیاسی و اقلیتهای مذهبی تا مادامی که توطیه نکرده باشند، از آزادی برخوردارند.