مقایسه خودکارآمدی مقابله ای براساس شدت اضطراب کرونا در شهر تهران

بیماری های واگیردار همواره منبعی از ترس و نگرانی را موجب می شوند که به دنبال شیوع بیماری، نشانه های اضطراب در فرد قابل مشاهده است از جمله اضطراب کرونا که به تداوم آسیب های روانی و تشدید مشکلات اجتماعی منجر می شود. هدف از انجام این پژوهش مقایسه خودکارآمدی مقابله ای براساس شدت اضطراب کرونا در شهروندان شهر تهران بود. روش پژوهش توصیفی از نوع علی مقایسه ای بود. جامعه آماری شامل همه شهروندان شهر تهران در فروردین و اردیبهشت ماه سال 1400 بودند که 215 نفر به روش نمونه گیری داوطلبانه با فراخوان اینترنتی از طریق شبکه های اجتماعی (تلگرام و واتساپ) انتخاب شدند. داده های آماری با استفاده از مقیاس اضطراب ویروس کرونا (علی پور و همکاران، 1398) و مقیاس خودکارآمدی مقابله ای (چسنی و همکاران، 2005) که بصورت پرسشنامه های مجازی تحت وب تهیه شده بودند، جمع آوری شد، همچنین داده های بدست آمده از این پرسشنامه ها با روش تحلیل واریانس یک راهه در نرم افزارSPSS-25 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل واریانس نشان داد که بین گروه اضطراب کرونا خفیف با شدید، در میانگین خودکارآمدی مقابله ای و مقابله ی مسیله مدار، بین گروه اضطراب کرونا خفیف با متوسط در میانگین مقابله ی مسیله مدار تفاوت معنی دار وجود داشت (01/0<p). میانگین خودکارآمدی مقابله ای و مقابله مسیله مدار درسایر تقابل های شدت اضطرب کرونا تفاوت معنی دار نداشتند، همچنین میانگین توقف هیجان و افکار ناخوشایند و دریافت حمایت از خانواده و دوستان در تمام تقابل های شدت اضطرب کرونا تفاوت معنی دار نداشتند (05/0>p)، بنابراین بنظر می رسد مسولان حوزه سلامت باید به مفهوم خودکارآمدی مقابله ای به عنوان شاخصی مهم در زمینه تامین سلامت روان افراد در زمان شیوع اضطراب کرونا توجه بیشتری داشته باشند.