اثربخشی طرحواره درمانی بر ترس از ازدواج در پسران مجرد

زمینه و هدف:

 امروزه ازدواج جوانان به یکی از چالش های اصلی جامعه ایرانی مبدل شده است؛ جوانان به دلایل مختلفی از مبادرت به ازدواج دوری می کنند و پدیده تاخیر در سن ازدواج به عنوان یک مسیله نمود پیدا کرده است؛ لذا هدف این پژوهش تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر ترس از ازدواج در پسران مجرد بود. 

روش پژوهش:

 مطالعه حاضر نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود؛ انتخاب نمونه  به صورت هدفمند از بین پسران مجرد بالای 35 سال شهر تهران بود که با فراخوان عمومی جهت شرکت در پژوهش، 28 پسر مجرد به پرسشنامه ترس از ازدواج سمیعی، یوسفی و نشاط دوست (1392) پاسخ دادند که از بین  آن ها 24 پسر انتخاب و در دو گروه آزمایشی طرحواره درمانی (12 پسر) و گروه گواه (12 پسر) به صورت تصادفی جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت مداخله طرحواره درمانی یانگ، کلوسکو و ویشار (2003) قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس بررسی شد.

نتایج حاکی از تاثیر مداخله طرحواره درمانی بر ترس از ازدواج (10/11 =F، 003/0 =P) بود.

نتایج پژوهش شواهدی را پیشنهاد می کند که آموزش طرحواره درمانی برای کاهش ترس از ازدواج نگرش روش مناسبی است.