بررسی نقش ترغیب احساسی بر خودکارآمدی و نگرش کارآفرینانه دانشجویان علوم ورزشی (یک مطالعه تجربی)

پژوهش حاضر با هدف نقش ترغیب احساسی بر خودکارآمدی و نگرش کارآفرینانه دانشجویان علوم ورزشی (یک مطالعه تجربی)، به انجام رسید.

روش‌شناسی: 

تحقیق حاضر از نوع تحقیقات نیمه تجربی و کاربردی است و در دو مرحله پیش‌آزمون و پس‌آزمون انجام گرفت. جامعه پژوهش را دانشجویان تحصیلات تکمیلی و کارشناسی علوم ورزشی دانشگاه‌های شهر مشهد تشکیل می‌دهند که با توجه به پروتکل اجرای تحقیق 150 نفر به‌صورت تصادفی به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. به‌منظور جمع‌آوری اطلاعات ابتدا نمونه‌ها در سه گروه مجازی 50 نفره (تلگرام) با عناوین ترغیب مثبت، منفی و کنترل طبقه‌بندی شدند؛ و پرسشنامه‌ای آنلاین شامل سوالات جمعیت شناختی، پرسش‌نامه خودکارآمدی کارآفرینانه دی نابل و همکاران (1999)، پرسش‌نامه نگرش به کارآفرینی کریمی و همکاران (1391)، در زمان پیش‌آزمون و پس‌آزمون در اختیار نمونه‌ها قرار گرفت. سپس پیام‌های ترغیبی مثبت و منفی به مدت یک ماه در گروه‌ها ارسال شد. در ادامه به‌منظور تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار، چولگی و کشیدگی) و استنباطی (آزمون تی و لوین) در نرم‌افزار SPSS 22 استفاده شد.

یافته‌ها:

 یافته‌های به‌دست‌آمده نشان می‌دهد ترغیب احساسی مثبت بر خود کارآمدی و تغییر نگرش نسبت به کارآفرینی دانشجویان علوم ورزشی تاثیر مثبت و معناداری دارد. همچنین ترغیب احساسی منفی بر نگرش کارآفرینی دانشجویان تاثیری نداشته است اما در رابطه با متغیر خود کارآمدی تاثیر معناداری را نشان می‌دهد.

نتیجه‌گیری:

 اگر فرد نسبت به کارآفرینی با عوامل مختلف ترغیب شود می‌توان امیدوار بود باور و خودکارآمدی وی تقویت‌شده و نگرشش نسبت به کارآفرینی در راستای مثبت تغییر کند؛ زیرا همان‌طور که نتایج نشان می‌دهد احساسات فرد می‌تواند در این مسیر موثر واقع شود. از این‌رو پیشنهاد می‌شود در جهت مقابله با پدیده بیکاری دانشجویان، ترغیب‌های مثبت در محیط آموزشی بکار گرفته شود تا شاهد تعدیل بیکاری این قشر از جامعه در آینده باشیم.