تکامل ساختاری ناحیه جنوب نطنز و نقش آن در توزیع و تمرکز کانه زایی سرب-روی

ناحیه مورد مطالعه از لحاظ ساختاری در حاشیه غربی پهنه ساختاری ایران مرکزی در پایانه جنوب غربی سامانه گسلی قم- زفره واقع شده است. تحلیل ساختاری ناحیه جنوب نطنز، نشان‌دهنده آن است، گسل‌های راندگی اولیه با روند عمومی شرقی– غربی تا شمال غربی– جنوب شرقی همچون گسل فسخود واقع در حاشیه غربی ایران مرکزی، به‌طور عمده مجموعه واحدهای رسوبی قدیمی پرمین –تریاس (سازندهای جمال و شتری) را برروی واحدهای جوان‌تر (کرتاسه بالایی) است و در ادامه بیشتر توسط گسل‌های امتدادلغز با روندهای شمالی-جنوبی و شمال شرقی– جنوب غربی قطع و جابجا شده‌اند. برمبنای مشاهدات صحرایی و پژوهش‌های زمین‌شناسی اقتصادی، ذخایر سرب- روی و باریت در ناحیه جنوب نطنز به دو صورت کانی زایی های در واحدهای کربناته پرمین و تریاس (کانسار چنگرزه)، که در راستای گسل های راندگی و گسل‌های امتدادلغز با مولفه نرمال متاخر قطع کننده گسل های راندگی تمرکز یافته-اند. همچنین کانی زایی های هم‌زمان با رسوب‌گذاری سنگ میزبان در اثر فعالیت گسل های هم‌زمان با رسوب‌گذاری بیشتر دارای مولفه کششی، در کانسار یزدان و پیناوند صورت گرفت و در ادامه توسط گسل های امتدادلغز با مولفه نرمال جوان جابه جا شده اند. کانه زایی در واحدهای پرمین – تریاس در بازه زمانی پس از کرتاسه پایانی و به‌طور عمده سنوزوییک پایانی و در طی زمین‌ساخت ترافشارشی راست‌گرد حاکم بر ناحیه می باشد، درحالی‌که کانه زایی هم‌زمان با رسوب‌گذاری در بازه زمانی کرتاسه زیرین- میانی هم‌زمان با رژیم زمین ساختی کششی حاکم بر ناحیه شکل می‌گیرد.