بررسی انتقادی مولفه فردگرایی در نظریه معنویت گرای عقلانیت و معنویت

نظریه «عقلانیت و معنویت» به دنبال ایجاد رضایت باطنی انسان با رویکرد معنویت گرایی جدید است. ملکیان در این نظریه با التفات به شاخص های دنیای مدرن، مبانی انسان شناسانه خاصی را برای معنوی شدن برگزیده است. از جمله این مبانی، «فردگرایی» انسان معنوی و درنتیجه درونی و شخصی بودن معنویت است. تحقیق پیش رو بر آن است که مولفه فردگرایی نظریه «عقلانیت و معنویت» را با استفاده از تبارشناسی مفهومی آن، مورد ارزیابی و تحلیل انتقادی قرار دهد. چالش جدی در کسب رضایت باطن در سلوک انسان معنوی، بی توجهی به تاثیرپذیری واقعی انسان از ساختارها و نهادهای اجتماعی، خودشکن بودن معنویت حاصل از تفرد، تقلیل شان اخلاق و معنویت به روانشناسی درمان گرا و درنهایت تنهایی بیشتر انسان معنوی از پیامدهای منفی پذیرفتن مبنای فردگرایی در معنویت گرایی هستند. این تحقیق از نوع پژوهش های نظری بنیادین است و با داده های آن با روش توصیفی_تحلیلی، گردآوری شده و از طریق کتابخانه ای منابع را مورد بررسی قرار می دهد.