شبکه ای کردن پلیمر کاپرولاکتون با بنزوئیل پراکساید به روش حرارتی برای ساخت ماسک های پرتودرمانی

 پرتو درمانی خارجی یک روش اصلی برای درمان سرطان است. برای این که پرتو های ساطع  شده تنها به سلول های سرطانی تابیده شوند، از ماسک هایی جهت تثبیت بدن بیمار در موقعیت مناسب استفاده می شود تا در هنگام پرتودرمانی پرتو های تابیده شده به بافت های سالم بدن بیمار نرسد. با توجه به ویژگی های منحصربه فرد این ماسک  ها، برای تولید آن ها باید از مواد مناسب پلیمری استفاده شود که در ابتدا استفاده از انواع پلیمرهای گرمانرم مورد بررسی قرار گرفته است.

 در ادامه پلیمر کاپرولاکتون به عنوان ماده اصلی مورد استفاده برای ساخت ماسک پیشنهاد شده است. این ماده به علت استحکام کششی پایینی که دارد به تنهایی برای کاربرد مورد نظر مناسب نیست، به همین علت ماده مورد نظر با درصد های مختلف از ماده بنزوییل پراکساید (BPO) پخته شد تا در اثر ایجاد اتصالات عرضی در پلیمر مورد نظر، استحکام کششی آن افزایش یابد. خواص نمونه های پخت شده با کمک آزمون های درصد ژل شدگی، حافظه شکلی، استحکام کششی تک جهته و نمودار های DSC مورد بررسی قرار گرفت.

 با افزایش ماده BPO، درصد ژل شدن و حافظه شکلی نمونه های پخت شده افزایش یافت. تمامی نمونه های پخت شده درصد بازگشت شکلی بالایی داشتند که بالاترین آن ها متعلق به نمونه های شامل 2 و 3 درصد وزنی از BPO بود. با بررسی نمودارهای آزمون استحکام کششی، مشاهده شد که با افزایش مقدار BPO از 0.5 تا 2 درصد وزنی در نمونه  های پخت  شده، استحکام کششی در نقطه شکست تا 10 مگاپاسکال افزایش یافت. نمونه پخت شده پلی کاپرولاکتون با 2 درصد وزنی از BPO و نمونه ماسک ارفیت هر دو دارای بازگشت شکلی  %94 و استحکام کششی در نقطه شکست 10 مگاپاسکال بودند که از این لحاظ شباهت بالایی به یکدیگر داشتند. در نهایت آمیزه پلی کاپرولاکتون با 2 درصد وزنی از BPO برای ساخت ماسک پرتودرمانی پیشنهاد شده است.