تولید نانو الیاف هیبریدی پلی کاپرولاکتون / ژلاتین / پلی دی متیل سیلوکسان با مورفولوژی های مختلف به عنوان داربست های بالقوه برای مهندسی بافت

امروزه پژوهش در زمینه ی مهندسی بافت به طور گسترده ای افزایش یافته است. تولید داربست با توجه به مورفولوژی بافت ها حایز اهمیت است. هدف از تولید این داربست ها ساخت داربست اندومتر رحم است؛ بنابراین تغییر در قطر فیبرهای سنتز شده جهت تولید داربست بهینه صورت گرفت.

در این مطالعه، داربست های الیاف هیبریدی الکتروریسی شده از پلی کاپرولاکتون (PCL)، ژلاتین (G) و پلی دی متیل سیلوکسان (PDMS) با نسبت های مختلف بهینه و با مورفولوژی های مختلف توسط تغییر جمع کننده الکتروریسی جهت کاربردهای مهندسی بافت تولید شده است. خواص فیزیک و شیمیایی داربست های ساختاری با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM)، غوطه وری نمونه های داربست، بازتاب کلی تبدیل فوریه فروسرخ (ATR-FTIR) و استحکام کششی مورد بررسی قرار گرفت. سمیت سلولی داربست ها و رشد فیبروبلاست های پوست ختنه انسان بر روی داربست ها با استفاده از MTT بررسی شد. رشد و تکثیر سلول ها روی داربست ها با رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ایوزین (H&E) ارزیابی شدند.

یافته ها: 

داربست لایه به لایه، داربست پنبه مانند، داربست مخلوط با سلول، داربست مسطح و نمونه کنترل به ترتیب از نظر رشد و تکثیر سلول حالت کاهشی داشته است؛ بنابراین داربست لایه به لایه و داربست پنبه مانند بهترین گزینه جهت رشد و تکثیر سلول است. همچنین خواص مکانیکی داربست لایه به لایه و داربست پنبه مانند نسبت به داربست های دیگر بهتر است. تخلخل داربست پنبه مانند نسبت به بقیه داربست ها بهتر است و برای نفوذ سلول به داخل داربست مناسب است هر چند داربست لایه به لایه و داربست مخلوط با سلول به دلیل قرارگیری سلول بین الیاف نفوذ سلول در آن ها هم به خوبی صورت می گیرد.

نتیجه گیری:

 مورفولوژی و ویژگی های داربست هیبریدی PCL/ G/ PDMS با تغییر جمع کننده الکتروریسی قابل تنظیم است. خصوصیات داربست های تولید شده از سه پلیمر PCL/ G/ PDMS نشان می دهد که این داربست ها می تواند جهت کاربردهای مهندسی بافت از جمله اندام های الاستیک مناسب باشد.